Kadınlar boyanır çıkar sokağa. Kat kat. Ben makyaj aletlerini bulurum. Kendini sevmez de aynayı yere çalar, ben parçalarını bulurum. Ne kavgalar döner evlerinin içinde. Ayıp dergiler, yırtılmış fotoğraflar, kırılmış çerçeveler, kartvizitler, aşk mektupları... Çöp anlatır mı kardeşim? Şakır şakır anlatır hem de. İnsanın hiç gizlisini saklısını bırakmaz. İtinayla sakladığı karanlıklarını ortaya döker. Bebek maması paketinin altına tıkıştırdığı bira şişesini, çocukların el işi kartonlarının arasındaki sigara küllerini, her şeyi anlatır. O gün ne yediler, kaç bardak çay içtiler, misafirlerine ne ikram ettiler bilirim. En çok da dostlarından saklarlar pisliklerini. Misafir gelmeden önce hemen çöpleri kapı dışarı ederler. Misafirleri de aynı onlar gibidir. Kapıda kıkır kıkır gülüşürler. Hepsi mükemmel giyinir. Eskiyen çamaşırları çıkar halbuki çöplerden. Sararmış atletler, yırtılmış çoraplar... Çocukların günlükleri çıkar, sayfalar gözyaşlarıyla kabarmış. Mutsuzdur bunlar kardeşim. Sapına kadar hem de. Bak benim heybem dolsun o gün, nasıl mutlu dönerim evime. Kızım kapımı açar. Karım yemeğimi koyar. Tatlı tatlı laflarız. Elbette bizim de sıkıntılarımız var, elbette bizim de çöplerimiz var. Biz de insanız be kardeşim. Ama kendimiz karıştırırız, biliriz ve kabul ederiz kendi kirimizi. Temizmişiz gibi rol kesmeyiz. Terimiz üzerimizde kurur. Parfüm şişeleri çıkmaz çöplerimizden. Soğan patates kabukları, petibör paketleri, çay çöpleri, bebek bezleri çıkar hepi topu.
Sayfa 54 - Ketebe Y.Kitabı okudu
·
90 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.