Kırlangıçlar, Yangınlar, Ölü Leylekler
Bazı kitaplar çocukluğun gibidir.
Köyüne götürür seni, toprak damlı evleri olan, yolları tozlu, yılan gibi kıvrılan...
Güneşli bir günde kurumuş ot kokuları gelir burnuna. İnek sesleri, koyun çanları, toz toprak içinde yalınayak koşuşan çocuklar, ağlayan, gülen çocuk sesleri... Cami avlusunda dedikodu yapıp oturan adamlar, çeşmeye su getirmeye giden başı bağlı kadınlar...
Son derece düz, sade, alışılmışın dışına çıkamayan hayatlar...
Kitap sana çocukluğunu getirir, tam karşındadır, sen ona bakıyorsundur, o sana, elini uzatırsın tutamazsın...
Yılanı Öldürseler bana Marquez'i, ve hatta onun Kırmızı Pazartesi romanını hatırlattı. Ne kadar farklı olursa olsun, ne kadar uzak yerlerde olursa olsun, toplum denilen mekanizmanın işleyiş biçiminin benzerliği şaşırttı beni. Örf, âdet, gelenek, inanç kalıplarının karşısında insanın yalnızlığı, çaresizliği, kimsesizliği nerede olursa olsun hep aynı. Ve insanın önünde sonunda bu kalıplara uymak zorunda kalışı, her yerde aynı.
Bazı kitaplar ulu çınarlar gibidir.
Toprağa oturur, sırtını o ağaca yaslarsın. Yüzlerce yıllık rüzgârlar eser üstüne; düşünürsün, üşürsün, korkarsın...
Yaşar Kemal
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.