Yabanıl bir Çam ağacında bir sabah içerideki canın dışarı çıkmak üzere kabuğunu tam çatlattığı anda bir kelebek kozasını görme fırsatını nasıl elde etmiş olduğumu hatırladım.Bekliyor bekliyordum oysa gecikiyordu benim de işim vardı…Bunun için ona doğru eğildim,soluğumla ısıtmaya başladım.Onu sabırla ısıtıyordum.Mucize benim önümde doğal hızından daha hızlı oluşmaya başladı;kabuğun hepsi açılıp Kelebek göründü ama ben heyecanımı asla unutmayacağım;kanatları Kıvrıntılıydı ve açılmamıştı,bütün vücudu titriyor kanatlarını açmaya çalışıyor ama beceremiyordu.Bense ona soluğumla yardımcı olmaya çalışıyordum ama boşuna.Onun güneşte sabırla olgunlaşmaya ve açılışa gereksinmesi vardı.Şimdiyse artık vakit geçmişti.Soluğum kelebeği yedi aylık çocuk gibi vaktinden önce daha buruşuk bir halde dışarı çıkmaya zorlamıştı. Olgunlaşmamış halde çıktı umutsuzca kımıldadı, biraz sonra da avucumun içinde öldü.
Kelebeğin bu tüylü iskeleti sınırım ki bilincimdeki en büyük ağırlıktı.Ve işte bugün ta derinden anladım: Yüz yıllık yasaları oldu bittiye getirmek öldürücü bir günahtır.Ölümsüz uyumu güvenle izlemek insanın borcudur.
Ah diyordum elimde olsa da şu yeni yıl içinde hayatımı böyle isterik sabırsızlıklar olmadan ayarlayabilsem! kendisini canlandırmak için acele etmiş olduğum o kelebekçik hiç durmadan önümde uçsa bana yolu gösterse! Böylece zamanından önce ölmüş bir kelebeğin elinde olsa da,bir kardeşinin,bir insan ruhunun acele etmeyip ağır bir tempoyla kanatlarını açacak zamanı bulmasına yardım etse…
Sayfa 148
·
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.