Öyle yapmıştı, von Osteen şimdi anlıyordu, çünkü iyi ve kötü daima birbirini yok etmeye çalışmak zorundaydı; ve savaş ve cinayet dünyasında bunu hep kötünün iyiliğe karşı zaferi izlemeliydi. Ona kurnazca güven ve umut vererek Rogan'ı öyle mahvetmişti işte. Ve Rogan'ın gözleriyle merhamet dilediği o son anda, von Osteen gülmüş, gülüşü Rogan'ın kafatasında patlayan kurşunun çıkardığı seste boğulmuştu. O anda gülmüştü çünkü şapkası alnına yıkılmış haliyle Rogan'ın görüntüsü sahiden gülünçtü; ve ölümün kendisi, 1945'in o korkunç günlerinde, sadece bir hiciv konusuydu.
Sayfa 138Kitabı okudu
·
27 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.