Yine lafı biraz uzatacağım
Birgün bir profesörün veda konuşması düştü önüme. “Önce mutlu olun, sonra sağlıklı olun, en son mutlu olmanızın bir gereği belki onu sağlayacak bir aşama diye başarılı olun” diyordu. Duayen bir akademisyenin başarıyı bu dilek içinde en arka sıraya koyması, daha da önemlisi mutluluğa bu denli vurgu yapması beni inanılmaz şaşırtmıştı. Mutluluk en önde dilediğimiz şey değildir genellikle. Önce başarı, para, aşk dileriz ve bunların doğal olarak mutluluk getireceğine inanırız. Fakat genel kanının aksine, elde etmeyi umduklarımız ve mutluluk arasında pozitif bir korelasyon yoktur her zaman. Ve insan tüm bunlara sahip olduğu halde mutsuz olmayı acı bir şekilde deneyimlediği zaman her şeyin önüne mutluluğu koymayı öğrenir. Kısacası paradan, başarıdan, statüden önce mutluluğu istemek derin yaşanmışlıkların getirisidir. İşte bu veda konuşması beni derinden etkilemişti. “Sayın Profesör!” dedim içimden, “acaba hayatta neler yaşadın da mutluluğun altını böylesine kalın kalemlerle çizecek noktaya geldin?”. Fakültede ders almaya yetişemediğim ve bir efsane gibi adını hep duyduğum, ama yan yana hiç gelemediğim duayen Profesör, sonsuz hayal dünyamın bir öznesi oluverdi o anda. Zamanın insana kattıklarını, her yaşta insanın hayatta yeni renkler görmeye başladığını çok iyi biliyor ve profesörün yılların getirdiği deneyimlerle dünyaya bakarken gördüklerini dinlemek için deliriyordum şimdi. Sanki o bir merdivene tırmanmış, yüksekçe bir duvarın arkasındaki sıra dışı bir dünyayı izliyor ve ben aşağıda merakla ona neler gördüğünü soruyordum. O merdiven zamandı, istesem de hızla tırmanamazdım, beklemek zorundaydım. Hayal kurmaya başladım. Fakültedeki odasında, evindeki kütüphanesinde ve belki bir çay bahçesinde uzun uzun onunla sohbet ettiğimi; yıllarca biriktirdiği hikayeleri, aşk, para, başarı, statü, aile, adı her ne ise bin bir tane konu üzerine konuştuğu her şeyi dinlemek istedim. Zamanın ona taktığı altın madalyaların parıltısı gözlerimi alırdı belki ama bu yolculuğa çıkmaya cesaretim ve gücüm vardı.
Ben bu hayallerle yaşayadurayım, bir kitap çıktı karşıma 
Öğretmenim Mori'yle Salı Buluşmaları. Bir kaç sayfasını okudum, bir hayal kırıklığı yüzleşmesi idi. Biri bu hayali çoktan yaşamıştı.
Kitap Yazar Mitch Albom’un Üniversitede sosyoloji Profesörü olan hocası Mori Schwartz ile yaptığı haftalık buluşmalardaki sohbetleri üzerine şekillenmiş. Profesör Mori ALS hastası ve yaşamının son günlerinde. Her salı öğrencisi Mitch onu ziyaret ediyor ve uzun uzun muhabbet ediyorlar. Aşk, evlilik, para, kariyer, statü, yaşalanma ve mutluluk üzerine uzun uzun muhabbet ediyorlar. Ve konuşmalar dönüp dolaşıp asıl meselenin yaşamdan tat almak ve mutlu olmak olduğuna geliyor. Mori mutlu olmanın kendi elimizde olduğunun bilincine varmış bir insan. Bir insanın mutlu olmayı başarabildiğini, duygularını yönetme becerisi kazanabildiğini deneyimlememiş olsaydım Mori’yi toksik bir polyannacı olmakla suçlardım şüphesiz. Fakat Mori söylediklerinde çok ama çok haklıydı. 
Bertrand Russell’ın 
Mutlu Olma Sanatı kitabında zevkle okuduğum hakikatleri bu sefer Mori’nin dizlerinin dibine oturup dinledim. Hüzünlü bir hikayeydi. Fakat insan oturduğu sandalyede şöyle bir doğrulup yaşama karşı bir kez daha dik bir duruş kazanma kararı alıyor. Sevdiklerine daha çok zaman ayırması gerektiğinin, yaş aldıkça yaşamın aslında güzelleştiğinin ve belki en önemlisi içsel tatminin bir çok şeyden daha önemli olduğunun farkına varıyor.
Mori zor bir çocukluk geçirmiş fakat döngüsünü kırabilmiş, kendini gerçekleştirebilmiş bir insan.
Çok kişi dünyada bulunur fakat çok az kişi yaşar diyor Seneca. Yaşamayı başarabilenlerin yaşamına tanıklık etmek ne güzel.
Bu hikayeye rastladığım için çok ama çok mutluyum.
·
1 artı 1'leme
·208 görüntüleme
👏🏻👏🏻👏🏻
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.