Kimse tanımaz sevdiğini, sevdiğinden bir küçük kil parçası alıp ona kendi toprağını ekleyerek büyük bir heykel yapar. Yaptığı heykel, kendisine benzer.
Oynar bir zaman yaptığı heykelle.
Onunla konuşur.
Heykeli değil, aslında kendi sesini dinler.
Kendi duymak istediğini duyar.
Sonra heykel başını çevirir, muhakkak her heykel bir gün başını çevirir.
Yüzü görünür. Gördüğü yüz, görmek istediği yüz değildir.
Ve insanlar hayal kırıklıkları yaşarlar. O hayal kırıklıklarında garip bir çocuksuluk çıkar ortaya, kabahatin heykelde olduğunu sanırlar, içten içe gerçeği görmekten hep kaçtıklarını bilseler de, bunu kendilerine kolay kolay itiraf edemezler işte: isterler ki, sevdikleri insan, kendi yaptıkları heykele benzesin, kendi yaptıkları heykel gibi konuşsun, yüzünü hiç çevirmesin.
Sayfa 32Kitabı okudu
·
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.