Kitap,babanın ölümüyle ve 4 kardeşe eşit bölüştürülmesi gereken iki kulübenin yalnızca 2 kız kardeşe bırakılmasıyla başlıyor.Dışarıda kalan kız kardeşin dilinden okuyoruz kitabı.Günlük gibi.Bazı anılar sayfalarca anlatılırken bazıları kocaman bir sayfada tek cümle. Anlatıcımız,aile içinde yaşanan olaydan dolayı uzaklaşmış kardeşlerinden.Saçmalamakla,uydurmakla suçlanmış.Nedir bu sorun diye okumaya devam ederken 81.sayfada çat diye(buraya uygun başka kelime bulamadım) ne olduğunu söyleyince elimle ağzımı kapattım çığlık atmamak için. Aynı olayı yaşayan evin tek erkek çocuğuyla birbirlerine ne kadar destek olsalar da insan kendi öz annesini ya öz annesini ikna edemeyince nasıl bocalıyor,ne çıkmazlara düşüyor,suçluyu aklama psikolojisine giriyor,hayatını rayına oturtamıyor görüyoruz.Kurban psikolojisinden çıkmak için çırpınırken ve bunu yer yer başarırken,nasıl tekrar ve tekrar ve tekrar başa döndürülüyor görüyoruz.İspat isteyen aileye ne gösterilebilir ki...5 yaşında bir çocuk neyi nasıl ispat edebilir ki...En acısı da annenin bunu gerçekten bilmesi,itiraf duymadığı için adım atmaması ve hatta duymamak için 3 maymunu oynaması ve maalesef bu olayın yazarın hayatında gerçekten olması. Büyükler yalan söyler ama çocuklar asla diyor şu alıntıyla bitiyorum "Annemin beni anlayacağına inanmaktan vazgeçmeliyim.Annemin beni kabul edeceğine inanmaktan vazgeçmeliyim.Annemle babam benimle anlaşmak yerine öldüğümü görmeyi tercih ederlerdi,kendi onurlarını kurtarmak için beni kurban etmişlerdi."

MirasVigdis Hjorth · Siren Yayınları · 20213,671 okunma

·

90 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.