Araları yeşil yosun bağlamış, iki bin yıldır gelip geçen bütün yıldızları seyretmiş, üstünden binlerce kertenkele geçmiş surun en kara taşı beni çağırıyordu, gel, gel hele otur, soluklan diyordu, bu öfke, bu çatık kaş, bu soluk çehre niçin diye soruyordu. Geri çevirmedim davetini. Bağdaş kurup oturdum kara yüzüne. Aşağılardan homurtu-inilti biçiminde boğuk sesler duyuldu, biri bir şeyler söylüyordu. Yine biri mi geldi diye soruyor bizim bunamış taş diye çevirdi bu sesleri Hacer. Adı Hacer'miş. Hacer zaten taş demek değil mi dedim, olsun, ben kendime Hacer demekten hoşlanıyorum. Ben de Ali, memnun oldum dedim Hacer'e. Kim o taş, nece konuşuyor? Valla, dedi Hacer, bir, Frigya Kralı Midas'ın köleleri biçimlendirdi beni diyor, sonra yok hayır Hitit Kralı Ankuva'nın taşçılarıydı onlar diye değiştiriyor. Frig lehçesiyle taş dili konuşuyor. Başka sözler de duyulur iyi kulak verilirse. O sırada, yine aşağılardan biraz çatlak, rutubetli, kısık bir ses kızgın olduğunu sandığımız bir şeyler söyledi. Ardından da pis pis öksürdü. Bu kim dedim, İzzeddin Keyhüsrev kaleyi onartırken, onu aşağıdaki Roma hamamından söküp buraya taşıyan Kırşehirli Ahi'den, Evran'ın veremli bir müridinden mikrop kapmış, o zamandan beri soğuk soğuk terliyor, öksürüyor ve arada bir o Ahi'ye ileniyor diye yanıtladı. Her taşın bir öyküsü vardı. Hacer'e kalsa, birini bulmuşken uzun uzun anlatacaktı, iki bin küsur yıldır bir arada olduğu arkadaşlarının huyunu suyunu, dilini öyküsünü.
Alçaktan uçan jetin havayı yırtmasıyla sohbetimiz bölündü. Patileri, kulaklarının çevresi beyaz bir kedi Hacer'in üstüne zıpladı, çekinerek, koklayarak yaklaşıp, belli bir mesafede durdu. Yanımda ona verecek bir şey yoktu.
Aşağılara son kez bakıp Hacer'e veda edecekken, Taner, dedi Hacer, kardeşim olan, bizimle şimdi,
O iyi,
merak etme.
Benim şaşkınlığımı görünce de, yaz başında birlikte gelmiştiniz, bildim sizi, seni ve onu diye ekledi.
Sayfa 31 - Kapalı HavaKitabı okudu
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.