Birimiz şiirini okursa, ya da bir öyküden söz edilirse, ince bir espriyle karşılardı. Örneğin, «Mehmet Ali» şiirimi sık sık okuturlardı. Şiirin sonu şöyle bitiyor : «Zeytinyağı ve ekmek kadar-Kıttı hürriyet memlekette,-Büyüdüğü zaman akranları Mehmet Ali'nin-Her şey bol olur elbette» Şiiri bitirirken Cahit'in ne diyeceği-ni bilirdim. «Elbette, adaş!», diye bağırırdı, «Elbette!»..
Sayfa 52Kitabı okudu
·
557 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.