Çocukluğum
Uzaktaki bir deniz feneridir çocukluğum
Ve artık ışığıyla beni korumaktan yoksun.
Arasıra parlar bazı geceler
Ve o zamanlar beni çıldırtırcasına ağlatan
Ve yalnızlıklara iteleyen şeyler
Şimdi dudağımın kıyıcığında bir gülücük olur
Bir el çekip alır kulaklarımdan kiraz küpelerimi
Bir incir ağacının dallarına tüneyip de söylediğim türküleri
Bir ses boğar. Ve o ağacın pütürlü yaprakları tüylerimi ürpertmez artık
Çocukluğum ay ışığında yanan portakal çiçekleriydi
Karanlık sokaklardan sızan türkülerdi
Yeri yok onda hiçbir olumsuzluğun
Acıları anlatmak elimden gelmiyor
Şimdi de yoğunlaşarak sürdükleri için belki..
Bir cırcır böceği türküsüne başlar o zaman
Ve der ki:
—Gün ışığı dondu alnında bu çocuğun
Ve hiç çekip gitmedi!