Nasıl tam deliliğin içinde yüzdüğümü düşündüğüm bir anda, böylesine çabuk ve hatasız bir şekilde normale dönebiliyordum? Nasıl olabiliyordu? Neden anneme, "Ben çok kötüyüm. Kendimi kötü hissediyorum. Belki de deliyim" dememiştim? Demiyordum! Birkaç dakika boyunca olanları düşündüm ve sonra hayatımın en büyük hatalarından birini yaptım.
Çömeldiğim yerden kalktım. Dükkanın vitrininde saçımı düzelttim ve gittim...
Eğer kabullenmemiş olsaydım o gün içimdeki deliliği ve normal hayata ani dönüşü, bugün kurmuş olduğum ailemle Monopol oynuyor olurdum. En büyük hatam sigara içtiğimi inkar etmem gibi, delirdiğimi de inkar etmem oldu. Beynim bir et parçası olarak dayanamadı bu delirmelerime ve ani geri dönüşlerime. Kaldıramadı genişleyip daralmaları. Ya deli olduğumu itiraf edip tedavi edilmeliydim ya da normal olduğuma kendimi ikna etmeliydim. Bir tercih yapmam gerekiyordu. Ben ikisini de seçtim. Yani hiçbirini! İkisiyle de yaşayabileceğimi düşündüm. Ancak kararım geleceğim için çok büyük ve belirleyici bir hata oldu. Sürekli kilo alıp veren bedenlerdeki sarkmalar, çatlamalar, zihnimin, bilincimin sınırlarıyla sürekli oynamamdan ötürü beynimde oluştu. Geri dönülemez bir noktadaydım o günden birkaç ay sonra. İki değişik Kayra'yı kabul etmiştim. Ve ikisiyle de başa çıkabileceğimi düşünüyordum. Tabii hayatımın ikinci büyük hatası da fazla nazlanmadı ortaya çıkmak için. Hesaba katmamıştım o her şeyi dışarıdan seyreden üçüncü Kayra'yı. Hiçbir duyguya, fikre dahil olmayan Kayra'yı unutmuştum. İçimde bir stadyum dolusu adam vardı. Ve ben saymaya daha yeni başlıyordum.
Birinci Kayra, ikinci Kayra, üçüncü Kayra...
Sayfa 200 - Kayra
·
1 artı 1'leme
·81 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.