Bavulu tekrar bir elinden öbürüne aldı ve bu sırada: "Aca ba nereye gidiyoruz?" diye düşündü. "Herhalde bize ... Pek ta bii olarak bize ... Başka ne yapabiliriz? Hayatlarımızın birleşmesi mukadderdi. Böyle beklenmedik bir şekilde birleşmesi daha iyi oldu. Ah yarabbi ... Onu ne kadar seviyorum ... İşte benim yanım da ... Elleri bana dokunuyor, adımlarında en küçük bir tereddüt bile olmadan bana geliyor, benim evime, benim yatağıma geli yor ... Bundan daha harikulade ne olabilir? Nasıl sabrediyorum, nasıl oluyor da hemen boynuna sarılıp yüzünü, gözünü ağlaya rak, teşekkür ederek öpmüyorum? Hayatımın bundan sonraki kısmını düşünmek bile beni korkutuyor ... Şu saadet karşısında duyduğum korku ... Onu bir an evvel kollarımın arasında tut mak. .. Yahut sadece yüzüne bakmak, uzun uzun ellerini okşa mak ve artık beraber, her zaman için beraber olduğumuzu bilerek karşı karşıya oturmak. .. Bu artık bir hakikattir, halbuki ben şimdiye kadar bunu tahayyül etmekten bile çekiniyordum.
Fakat şimdi de fazla ileri gitmek doğru olmaz. Meselenin çir kin ve adi olmaya istidat gösteren bir tarafı var. Babası ölen ve akrabasının evinden aşağı yukarı pek arzusu ile çıkmamış olan bir kızı himayeme almış sayılırım ... Bu lütuftan dolayı ondan bir şeyler istemeye hakkım olduğunu düşünürsem, yahut ona böyle bir şeyler düşündüğüm hissini verirsem çok feci olur ... Vay, vay, vay. .. Ne kadar düşünüyorum ... Kafamdan neler, ne sefil şeylergeçiyor. Bu kız benim içimi bütün çirkinliğiyle beraber görürse, bir gün bile oturmaz ... "
Sayfa 119
··
148 görüntüleme
"Ben çılgınım ... Ben ne halt ettiğimi bilmiyorum ... Bir insa nın mukadderatını kendime bağlarken bunun sonunun nereye varacağını bir an bile düşünmüyorum ... Yarın o benim karım olacak. .. Yanımda otuz beş kuruşum var ... Otuz beş kuruş ... Bir kişiye bir öğle yemeği zor yedirir ... Yarından itibaren ev besleye ceğim ... Bir karım olacak ve ben ona bakacağım ... Hem nasıl bir karım? .. Şimdi, bir küçük işaretiyle derhal ölebileceğimi yüzde yüz bildiğim bir karım olacak. .. Halbuki ben ona, canımı falan vermeyi bırakalım, doğru dürüst bir sabah kahvaltısı bile temin edemeyeceğim ... Buna rağmen aldım, hiçbir şeyden haberi olma yan bu güzel, bu zavallı mahluku yanımda sürükleyip götürü yorum ... Benim evim epey uzak, dedim ... Hiç ses çıkarmadı. .. De mek bize gittiğini biliyor ve bunu kabul ediyor ... Bu kadar kolay kabul etmesi de pek hoş değil... Acaba mukadderatın kendisine oynadığı oyunlara kızdı da talihinden bir nevi intikam almak için kendini kurban mı ediyor? Onun zihninden böyle bir şey geçtiğini bilsem derhal yanımdan iter ve başımı alıp kaçarım ...
Ben sadaka istemem ... Beraber gelmesinde beni sevmesinden, her şeyi unutacak kadar beni sevmesinden başka en küçük bir sebep daha varsa her şey bitti demektir. Hemen bunu soracağım.
Syf 121
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.