“Gübre ve pislikten bir çiçek nasıl filizlenip beslenir? Varsay ki Zorba, insan gübre, özgürlük de çiçektir.”
Zorba yumruğunu masaya vurup, “İyi ama,” dedi, “ya tohum? Bir çiçeğin bitmesi için tohum gerekli. Bizim pis içimize, böyle bir tohumu kim koydu? Bu tohum niçin iyilik ve namusla beslenip çiçek açmasın? Ve kanla pislik istesin?”
Başımı salladım.
“Bilmem.”
“Kim biliyor?”
“Kimse.”
Zorba bunun üzerine umutsuzca çevresine vahşi vahşi bakarak bağırd:
“Öyleyse vapurları, makineleri, kolalı giysileri ne yapayım ben?”
Sayfa 38Kitabı okudu
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.