Oblomov nerede ise ağlayarak kendi kendine, "Ben niçin böyleyim?" diye soruyor, başını yeniden battaniyenin altına saklıyordu. "Niçin?" Kendini başkaları gibi yaşamaktan alıkoyan kötü kuvvetin ne olduğunu boşuna aradıktan sonra içini çekti, gözlerini kapadı; birkaç dakika sonra uyuşukluk yeniden vücudunu sarmaya başladı. Ağırlaşan gözlerini açmaya çalışarak:
-- Ben de... istedim... güzel şeyler... Tabiat bana pek mi cimri davrandı?.. Yo!.. Tanrıya şükür, şikayet etmeye de hakkım yok.
Sonunda tevekkülle içini çekti. Bütün bu heyecanlardan sonra her zamanki durgun ve rahat haline dönüyordu.
-- Demek ki kaderim böyle imiş, ne yapabilirim?
Sayfa 116
·
86 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.