Deprem... Tam bir yıl önce... 65 saniye ama 365 gün o zamana hapsolmak. Yaşarken Ölmek o kadar yakın ki çok diledim ölmeyi. Buraya çok şey yazıp yazıp sildim ki ne benim yazdıklarım sevdiklerimi Maraşımı, çocukluğumu,gençliğimi bana bize geri verecek.. Ama şunu bilin bizde zaman geçmiyor sadece kendi kendimize elden geldikçe şifa olmaya çalışıyoruz.O kadar çok yoruldum ki özellikle depremden sonra, yaşadığım yaş kadar dert binmiş gibi omuzlarıma. Yaşadığım şehir sessiz bir mezar gibi O kadar sessiz ve kayıp ki..
O an hiç durmadı durur geçer sandım durmadı arttı şiddetlendi durmadı. Çook özlüyorum eski günlerimizi çook! Canım yanıyor,canımız yanıyor. Yaşayan ne varsa anı olarak kaldı hatırımızda, plak gibi aynı anlar tek tek dönüyor,yenisi eklenmiyor.
Çok özlüyorum demekten ve ağlamaktan başka elimden hiçbir şey gelmiyor.
Keşke hiç yaşamamış olsaydı
6 Şubat..
KAHRAMANMARAŞ