"Tam bir sene oldu lakin hala kulaklarımda o sesler, en profosyenel insanların dahi arayıp hıçkıra hıçkıra ağlayarak yardım istemeleri. Bu insanların en yakın dostunu yanında kesseler, eğer tepki vermemesi gerekiyorsa vermeyen insanlar, düşünün artık siz gerisini! Depremzedeleri UNUTMAYIN. Elinizden ne geliyorsa yapmaya devam! Ordaki insanlara yüz çevirmeyin ! Ve unutmadığım bi resim var! Umutsuzca yıkık evlere bakan insanlar. Hepsinin iyi ya da kötü hayatları vardı, hayalleri! Hepsi uzak ya da yakın, kendilerince geleceğe dair planlar yapmışlardı. Çocuklarını evlendirmeye hazırlananlar, misafir bekleyenler, sabırsızlıkla yaz tatili hayalleri kuranlar. Belki yeni bi iş, yeni bir okul. Şimdi taşınması zor bir yüktür, söylenmemiş sözler, ertelenmiş sevgiler ve yarım kalmış mutluluklar! Bir gecede yerle bir olan yarınlar, yerle bir olan evler gibi! Bu deprem toplumsan travmaya sebeb oldu. Daha düne kadar parklarda oyun oynayan, her fırsatta yaramazlık yapan, masallarla büyüyen çocuklar şimdi korku ve endişeye hapsolmuş durumdalar! Merhametiniz BAKİ OLSUN, üç beş günlük değil !