Sakinleşmek adına aklında tek bir düşünce vardı. Derin bir maviliğe koşmak. İçinde yanan alevi uçsuz bucaksız maviliklerle söndürmek. Söner miydi? Ölüme saniyeler kala gördüğü son sey o mavilikler olduğuna göre sönerdi. Sönmeliydi. Bu hayattaki tek zaafı bu olabilirdi. Gökçen ve gök mavisi gözleri. Ondan daha çok kime yakışırdı ki zaten bu isim? Ona göre kimseye. Mavi demekti Gökçen. Gök demekti. Göğe ait olan demekti. Güzel demekti. Hepsi Gökçen'di.
Sayfa 509 - Ephesus YayınlarıKitabı okudu
·
46 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.