Çocukluğumuzun İstanbul'unda da her şey güzeldi zannedilmesin. Üst üste savaşlar, depremler, yangınlar sonunda bir de ekonomik durumun zayıflığı birçok yeri virane hâlinde bırakmıştı. Yapılması gereken, yüzyılların getirdiği şehir mimarisini oluşturan güzellikleri ıslah ederek yeni devirlere taşıyabilmekti. Zamanında bu yapılamadı. Biraz uyandığımız zaman ise iş işten geçmiş, birçok tarih objesi kaybolmuştu. Ayvazoğlu'nun "Sonsöz"de belirttiği gibi viraneye dönmüş o ecdad eserlerinin büyük bir kısmının bazı hayır kurumlarına, vakıflara tahsis edilerek kurtarılmış olması da bu arada isabetli olmuştur. Divanyolu kitabı bize her sokağın bir müze olduğunu bir kere daha hatırlatıyor.
Sayfa 91Kitabı okudu
·
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.