İçindeki yalnızlık duygusu her geçen gün semiriyor; yerine oturmamış, dengesiz dünyasını bir lastik top gibi oradan oraya savuruyordu. Sesleniyor, duvarlar kalın, ses dışarı sızmıyordu. Hayalinde bilinmedik bir dosta mektup yazıyor, mektubuna Hesse'nin şu sözleriyle başlıyordu: "İnsanlar çiçekler gibidir. Birbirlerini anlamaları mümkün değildir. Olsa olsa bir yel estiğinde hafiften birbirlerine doğru eğilirler."
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.