Büyülü mü gerçekçilik?
Şımarık bir okur oldum son günlerde. 
İnce Memed 2’de toplumsal gerçekçiliğe resti çektim. Şimdi de büyülü gerçekçilikten sınıfta bırakıyorum kendimi.
Edebiyat akımlarını öğrenmeye çalışırken Büyülü Gerçekçilik diye bir şey çıktı karşıma. Çok sevdiğim 
Gabriel Garcia Marquez de bu akımın öncülerindenmiş, bilmiyordum. Sonra 
José Saramago . 
Pedro Paramo’nun bu akımının en önemli örneklerinden biri olduğunu öğrendiğimde hemen okumaya başladım. Ha bir de ağalık topraklara çökmek vs gibi laflar geçince, 
Yaşar Kemal ’in eserlerinden aldığım zevkin referansı ile hadi dedim gidelim bakalım Meksika’nın çukurovasına. Oturup uzun uzun büyülü gerçekçiliği anlatmak isterdim ama ne vaktim var ne de yetkinliğim. Büyülü gerçekçiliği dinlemek her ne kadar güzel olsa da bu evrene girmek benim için o kadar da büyülü olmadı.
Kitapta kahraman bir kasabaya babasını aramaya gidiyor ve olaylar gelişiyor. Olaylar diyorum ama aslında ne olduğuna dair bir fikrim yok. Kaç olay var, kim ölü kim diri, kim kimdir kitap boyunca çözemiyorum bir türlü. Büyülü büyülü olmasına da gerçek mi bilemedim. Çok dikkat isteyen bir kitap, fakat bende de olmayan şey bu zaten. Sıkılıp olay örgüsünden bir kez kopunca toparlayamadım bu kitabı ve zaten karmakarışık olan kurgu iyice rayından çıktı kafamda. Sonra kendime dedim ki; yok, bu akıma girmene şimdilik gerek yok, çünkü çıkamıyorsun işin içinden. Hayal meyal hatırladığım şey isabetli bir kilise eleştirisi. Bir de insanın iliklerine işleyen meksika sıcağı, yani olay meksikada geçiyordu sanırım umarım onu doğru anladım.
İspanyolca’nın 
Don Quijote (2 Cilt Takım)’dan sonraki en büyük yapıtı imiş. Doğrudur! Ben pek yörüngesine giremedim ama beğeneni çok. Okurluk zevki diyorum. Henüz büyülü gerçekçiliğin sularına girecek kadar olgunlaşmadım, bunu yalnızca kendime bağlıyorum.
·
1 artı 1'leme
·59 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.