Hüseyin Hezarfen, 1670 lerde ideal padişah idaresini, Yavuz Selim ve Kanuni Süleyman döneminde tasvir ederek kendi zamanında padişah idaresindeki bozuklukları eleştirir. Yazar, yavuz Selim’i şu özellikleriyle över: yüksek ahlak sahibi, saygın, fazilet sahibi, konuşması, anlaması güzel; Farsça, Türkçe ve Kırım Tatarcasını bilir, yaratıcı şiirleri dünyaca beğenilir, özellikle Farsça şiirlerinde sanatları kullanmakta usta, yiğitlik de eski efsanevi yiğitleri andırır ve savaşta kurt gibidir, tüm düşüncesi savaştır; eli açık olup olgun kişilere bağışlar yapmakta cömerttir. Dünya sefası onun gözünde önemsizdir; aşağı mertebe değerli bir askere yüksek dirlik vermekten çekinmez, kişiliğe önem verirdi. Ve reayanın zulme uğramamasına çok dikkat ederdi, alçakgönüllü olup “kendilerini padişah bilmezlerdi. Reayaya, “Zulm ve cevr olduğun bilmemek yanlarında ulu günah idi” (adalet anlayışı).
Sayfa 157 - Hezarfen HüseyinKitabı okudu
·
51 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.