beni bulacağını biliyordum, diyerek kavuşacağımız anın yakın olduğuna inandım hep. beni bulacağına inandım. kurtulacağıma inandım. birinin beni kurtaracağına inandım. inanmak istedim, inanmaya ihtiyacım vardı. sevmeye çok ihtiyacım var. hiç tanımadıklarımı bulmaya ihtiyacım var. bir cevaba ihtiyacım var. elimdekilerin neden bana yetmediğini birinin bana açıklamasına ihtiyacım var. çok yoruldum. yorulmaktan çok yorgunum. anlıyor musun? neden bu mektupları yazmaya başladım bilmiyorum. ilk başlarda biraz hafifleyebilmek içindi. yazdıkça diğerleri gibi iyileşebileceğimi sandım. yazdıkça diğerlerine hiç benzemediğimi, hiç iyileşemeyeceğimi anladım. kelimeler yan yana geldikçe kelimelerim senin oldu. nerede olduğunu bilmediğim biriyle konuşur oldum. olmayan biriyle konuşursa delirirmiş insan! nerde olduğunu bilmediği birini severse kafasını kâğıttan duvarlara vururmuş. her yanım kâğıt kesiği oldu... her yanım yarım.. olmayan birine gönderemediğim mektuplar dolapta biriktikçe yazdıklarım kalbimden taşar oldu. gönderilmemiş mektupları evden çıkarmak zorundayım artık. diğerlerine uyum sağlamak zorundayım, onlara uyum sağlıyormuş gibi görünmek zorundayım. alışmak, alışıyor numarası yapmak, kâğıt kesiklerimi gizlemek zorundayım. bu sana yazdığım son mektup. bu sana son seslenişim. bu kendimle ve seninle son konuşmam. beni tanısan sever miydin? Bilmiyorum. seni tanısam seni sever miydim? bilmiyorum.
belki bir gün başka bir dünyanın rüyasında buluşuruz.
o zamana kadar hoşça kal.
··
84 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.