.. bütün büyük sözler geçerlikten düşmüştü: aşk, şenlik, mutluluk, ev, yuva, ana, baba, koca; bütün bu sözcükler yarı yarıya ölüydü şimdi, günden güne de ölüyordu. Ev, içinde yaşanılan bir yer; aşk, pek metelik verilmeyen bir budalalık; şenlik, güzel oynayan bir çarlistonla ilgili bir deyim; mutluluk, öbür insanlara caka satmak için kullanılan kaypak, ikiyüzlü bir terim; baba, kendi varlığının tadını çıkaran bir birey; koca, birlikte yaşanan, birlikte..eğlencelere gidilen bir adamdı..Yıpranmak! Sanki çok ucuz bir kumaştan yapılmıştı da insan, durup dururken yıpranıyordu.
Gerçekte geriye kalan şeylerin hepsi, direngen bir umursamazlıktı!
..Hepsi bu işte! Her zaman söylenen söz buydu: ev, sevgi, evlilik,... Hepsi bu! İnsan ölürken de son sözü: Hepsi bu! olacaktı.
Peki para? Aynı söz para konusunda söylenemezdi belki. Para her zaman istenen bir şeydi. ..İşlerin doğal akışı için bile para gerekliydi. Ne yapıp yapıp para bulmak zorundaydınız. Para sahibi olmak zorundaydınız. Gerçekte başka hiçbir şeye sahip olmanız da gerekmezdi. Hepsi bu!
Bir can taşımanız sizin kendi suçunuz değildi çünkü. Canınız oldukça para da gerekliydi, hem de en kesin gereklilik. Öteki şeylerin hiçbiri olmadan da yapabilirdiniz. Ama para olmayınca..
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.