Ebeveynlerimiz bunu kendi zorlu ekonomik durumlarıyla ilgili eleştirel bir konferans olarak alırdı. Çocuk, böyle bir durumda bir şey istediğinden dolayı suçluluk duygusuyla içine kapanır,isteklerini ifade etmekten vazgeçerdi. Öfkesini ifade etmeye kalktığında, anne ve babası sert ve eleştiren tavırlarla karşılık verirdi. Babasıyla alışverişe gidemediği için hayal kırıklığına uğradığında bunu ifade etmeye kalkmışsa ve yine suçluluk duygusu aşılanmışsa, çocuk hayal kırıklığını gizlenmeyi öğrenirdi. Çoğumuz yetişkinliğe ulaştığımızda , duygusal yönümüzle bağlantımızı kaybetmiş durumdayızdır.
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.