Ta-Ha
"EY İNSAN!"
Bazı müfessirlere göre, surenin başında bulunan t ve h harfleri (tâ-hâ okunur), Kur’an’da bazı surelerin başında yer alan mukatta‘ât (“münferit” ya da “kesik/soyutlanmış” harfler) grubundandırlar (bkz. Ek II). Bununla birlikte, Hz. Peygamber’in bazı Sahâbîleri’nin (örn. Abdullah b. ‘Abbâs) ve sonraki kuşaktan önde gelen bazı otoritelerin (örn. Sa‘îd b. Cubeyr, Mücâhid, Katâde, Hasan Basrî, ‘İkrime, Dehhâk, Kelbî vb.) kanaatine göre tâ-hâ ibaresi mukatta‘, iki harfden meydana gelen soyut bir terkip değil, fakat Arapça’nın Nabatî ve Suriye lehçelerinde “yâ racul” ifadesinin eş anlamlısı olarak “ey insan” anlamında kullanılan anlamlı bir ifadedir (Taberî, Râzî, İbni Kesîr); bu ifade, (Taberî ve Zemahşerî’nin kaydettiği) bazı İslam öncesi şiir örneklerinden açıkça anlaşılacağı üzere, Yemenli ‘Akk kabilesinin katıksız Arap lehçesinde de aynı anlamda kullanılmaktadır. Taberî, tâ-hâ ibaresinin “Ey insan!” olarak aktarılmasını açık ve kesin bir biçimde desteklemektedir.
İşaret Yayınları
·
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.