"Yemek yiyorum, gevezelik ediyorum, dinliyorum, tekrar yemek yiyorum, yazıyorum, okuyorum, bu da konuşuyorum ve yine dinliyorum demek; sonra yine yiyorum, oynuyorum, yemek yiyorum, yine konuşuyorum, sonra yine yiyorum ve yatmaya gidiyorum." Gerçekten de Savaş ve Barış ve Anna Karenina böyle bir ortamda mı yazıldı? Chopin'in sonatlarından biri çaldığında gözyaşlarını tutamayan bu insana müzik, dar kafalı Quaker'ların algıladığı gibi şeytanın gaydası gibi mi geliyor gerçekten? Gerçekten de Beethoven'i "şehvete davet eden" biri, Shakespeare'in oyunlarını "tereddütsüz saçmalık", Nietzsche'nin eserlerini "kaba saba, anlamsız gevezelik" olarak mı görüyor? Ya da Puşkin'in eserlerini "halkın sigarasını saracağı bir kâğıt" olarak mı iyi buluyor yalnızca? Herkesten daha fazla hizmet ettiği sanat ona "tembel insanların lüksü"nü mü ifade ediyor ve terzi Grişa ile ayakkabıcı Pyotr gerçekten ona Turgenyev ya da Dostoyevski'den daha yüksek estetik yargıda bulunabilirler mi?
Sayfa 350 - İş Bankası Modern Klasikler DizisiKitabı okudu
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.