Zaman izleri siliyor. Uykuyla uyanıklık arasında gördüğün rüyalara benziyor geçmişte yaşadıkların bir süre sonra. Öfke diniyor. Bir vakit kalbini ateşiyle kavuran her şey, cılız bir mum alevine dönüşüyor. Ha söndü, ha sönecek. Yine de onunla karşılaşmak yıllardır kimsenin el etmediği ağır, paslı bir demir kapıyı aralamıştı içimde, otların bürüdüğü, yıllar önce insanlar tarafından terk edilmiş bir bahçeye adım atmıştım sanki.
Sayfa 99Kitabı okudu
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.