“Yaşamın özünü kavramaya çalışmak, işte gerçek mutluluk bundadır!
İvan Dmitrıç yüzünü ekşitti.
—Yaşamın özü... İç etkenler, dış etkenler... Kusura bakmayın, bunlardan pek bir şey anlamıyorum. Anladığım, bildiğim tek şey (Böyle diyerek ayağa kalktı, doktora ters ters baktı.) Tanrı’nın beni sımsıcak kanla, sinirlerle yarattığıdır. Bu canlı dokular, eğer yaşama yetenekleri varsa, çeşitli uyarılara karşı gerekli tepkiyi gösterecektir. İşte aynı tepkiyi ben de gösteriyorum! Bir yerim ağrıdığında bağırıp sızlanıyorum; alçaklığa karşı öfkeyle, ahlaksızlığa nefretle karşılık veriyorum. Bana göre gerçek yaşamın özü budur. Bir canlı varlık ne denli eksik yaratılmışsa, o denli duyarsız olur; yapısının gelişip serpilmesiyle duyarlığı, tepki gösterme gücü artar. E, biliyor muydunuz bunları? Bir de doktor geçiniyorsunuz!.. Acıya değer vermemek için durumunuzdan sürekli memnun olmak, her şeyi doğal karşılamak, yani şu yaratığın durumuna düşmek gerekir. (İnsanlıktan çıkmış, yağ tulumu, şişko köylüyü gösterdi.) Ya da acılar içinde öyle kavrulmalısınız ki, hiçbir şey duymayasınız. Başka bir deyişle, yaşamıyorsunuzdur artık. Özür dilerim, ben ne bir bilgeyim, ne de filozof.. Böyle şeylerden anlamadığım gibi, uzun boylu konuşmayı de beceremem.”
·
47 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.