“bir tek gün yaşamanın bile çok, çok tehlikeli olduğunu hissetmişti hep”
“Ne budalayız, diye düşündü, Victoria Sokağı’nda karşıdan karşıya geçerken. Neden bu kadar sevdiğimizi Tanrı bilir, neden böyle gördüğümüzü; oluşturuyoruz, çevremizde kuruyoruz, yıkıp her an yeniden yaratıyoruz; ama en yaşlı kocakarılar bile, kapı eşiklerine çökmüş en çaresiz, en sefil insanlar bile (içip içip ölenler) aynı şeyi yapıyorlar: Hayatı seviyorlar; tam da bu nedenden Parlamento’nun yasaları baş edemezdi bununla, emindi bundan.”
Okur Takip Önerileri
80 syf.
·
Puan vermedi
yitirebileceği kadar çok şeyi var artık.
burası, yavaş yavaş, bin türlü güçlüğe göğüs gererek yetişenlerin, sonra da bu güçlüklerle bir daha karşılaşmamak için ellerinden her geleni yapacakların yurdudur.
çünkü başkent burası. burada her şeyi devlet kararlaştırır. içlerine bir çığlık gibi tıkılı kalanlara yer yoktur burada!
yaşamdan söz eden birinin tafrası yoktur senin sesinde; doğadan kopmamış birinin usul güveni vardır.
koskoca kız oldum, hala ağabey baskısı, baba baskısı… en küçük olmamın payı da var asıl…
yepyeniydi düşleri. eskiden, kendi adıma düşlediği gelecek, nedense hep geçmişiyle bağlantılı; baba eviyle.
o kadar yalnızdık ki canım ablam, bir gök parçası vardı baktığında, bir küçük tarla, bir de ablamla ben. allahı boşver. o gözetse serçeleri gözetir kış günleri yem bulduraraktan ki bize yaramaz. hiçbir zaman serçe olamadım ki canım ablam, gözetilmedim ki.
yani kadın karakola gitmez bizim töremizde, başka bahane mi yok dövüşe?
tomris hanım yine toplumsal normlara sivri espritüel diliyle saydırıyor
biz iki çeşit biliriz şu kadınları, rahat ederiz. orospularla hanım hanımcık olanlar. orospuları iyi tanırım bak.