Çünkü kimse kimseye ait olamaz. Kimse sonsuza dek bir başkasını sevemez. Hiçbir şey sonsuza dek sürmez. Bir tek şey hariç: yaşanan anlar... Onları yakalayıp kalbimize, zihnimize kazımak mümkün olsaydı keşke. Sadece acı anlar kendiliğinden, yaka yaka kazanıyordu belleğimize. Oysa mutlu anlar ne kadar geçici, uçucu, hafif... Ağaçlara, yumuşak kayalara, henüz donmamış betona isimlerini kazıyan aşıkların neden böyle davrandığını çok iyi anlıyordum şimdi. Mutluluk ânın içinde mümkündü. İşte şimdi...
Sayfa 62Kitabı okudu
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.