Cecile'den sonra, Paris de beni terk etti: Bir yerde geçici de olsa hayat kurabilmem, ayağımın altında zemini sağlam hissetmeme bağlı, zemin oynadı mı kayar giderim korkusuna düşerim; Paris gözüme bir türlü sert ve sağlam gözükmüyor; tam tersine terli, yapışkan ve yumuşak, bir büyücüler gecesinde kumsala vurmuş dev bir deniz anasını hatırlatıyor bana, soyut bir deniz anasını: Yanılıp yakılıp, parmağının ucuyla dokunacak olan, kaypak mor ışık lekeleri, jelatinli koyu bir sıvı halinde dağılıveriyor. Peki, hangi sağlamlığa güveneceğim?
·
38 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.