Film izler gibi okudum kitabı. Yazarın büyüleyici betimleme gücü ve cümlelerinin akıcılığı sanki bir kitabı okuduğumu değil de güzel, samimi bir filmi izlediğimi hissettirdi. (Kesinlikle diğer kitaplarına da göz atacağım) Bu noktadan sonra SPOİLER vardır! George neden Lennie ile arkadaşlığını sürdürüyordu? Kitap boyunca kendime sorduğum soru buydu. Lennie oldukça aptaldı, sürekli kendisinin ve George’un başını belaya sokuyor, bundan sebeple bir türlü rahat yüzü göremiyorlardı. “Oysa tek başıma olsaydım, elli dolarımı alıp har vurur harman savurup, keyfime bakardım.” diyordu George, Lennie’yi her azarlayışında. Fakat bunu neden yapamıyordu? Kitabı bitirdikten sonra bu konu üzerine şöyle bir teori geliştirdim: George ve Lennie çiftliğe ilk girdikleri gün, Slim onlara “birlikte gezebilen kimse kalmadı.” deyip, arkadaşlıklarını övmüştü. Burdan şunu anlıyoruz; kimsenin bir birine tahammül edemediği, herkesin bir birine yabancılaştığı ve herkesin yalnızca kendine odaklandığı bir ortamdayız. Belki de George bundan sebep Lennie’yi bırakamıyordu üstelik onu tanıyor ve alışmıştı. Lennie anasız babasız büyümüş ona teyzesi bakmış sonra teyzesi de ölmüştü. Onun bu acılı hikayesini George’tan dinliyoruz fakat George’un hikayesini bilmiyoruz. Belki o da en az Lennie kadar yalnız büyümüştü. Belki de Lennie’nin George’a olan bağımlılığından daha fazla bağımlıydı o da Lennie’e… !TEKRAR SPOİLER UYARISI! Peki George neden tek dostu Lennie’yi öldürmek zorunda kaldı? En can sıkıcı soru bu çünkü kitabı bitirir bitirmez bu soru kalıyor kucağınızda… Lennie’yi bir önceki maceralarında olduğu gibi alıp kaçamazlar mıydı başka diyarlara? Yeniden başka bir hayatı kovalayamazlar mıydı birlikte? George neden böyle bir yolu değilde dünyadaki tek tanıdığı olan arkadaşını öldürdü, hem de yüzünde o salakça gülümseme var iken? Çok kızdım George’a ilkin. Daha başka olabilirdi dedim… Ama nasıl bitiyor kitabın son cümleleri; “bazen mecbur kalır insan.” George kendini neden mecbur hissetmiş olabilir? Kitabın ortalarında Candy’nin yaşlı köpeğinin öldürülme bölümünü hatırlayalım. Candy uzun zamandır birlikte olduğu köpeği öldürmeye kıyamamış onun yerine bunu başkasının yapmasına göz yummuştu. Bu davranışı büyük bir pişmanlığa sebep olacaktı; “köpeğimi kendim öldürmeliydim George.” George belki de Lennie için artık yolun sonu geldiğine ikna olmuştu. Onun hapis kalmasını teklif etmişse de kabul edilmemişti. Her halükarda yakalandığında insan onuruna yakışmayacak şekilde Lennie’ye işkence edeceklerini biliyordu. Onunla kaçmayı deneseydi başarılı olma ihtimalinin belki de az olacağını düşündü. Ya kendisi de Lennie’nin suçuna ortak olup aynı kaderi yaşayacaktı ya da kendi canını kollayıp Lennie’yi gözden çıkaracaktı. Hayatta kalma iç güdüsü her zaman ağır basar. George ikinci yolu seçer… Fakat dünya üzerindeki tek dostu Lennie’nin işkencelerle öldürülmesine göz yumamızdı. Belki de Candy’nin söyledikleri geldi aklına… “köpeğimi kendim öldürmeliydim George.” … Ve sonunda George çeker silahını, dünya üzerinde en aptal ve en güçlü biricik dostunu öldürmek zorunda kalır. Artık elli dolarını har vurup harman savurabilirdi sonsuz yalnızlığıyla…

Fareler ve İnsanlarJohn Steinbeck · Sel Yayıncılık · 2023171,4bin okunma

·

1 artı 1'leme

·

132 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.