Dünyada sevgisizliğin olabileceği aklıma bile gelmiyor. Papatyaların gölgesine sığınacak kadar küçültsem diyorum. Bir şeylerin tılsımı çözülecek gibi. Senin kokunu andırdığı için bu sene baharı bir başka sever oldum. Doğanın bu mevsimde uyandığını söyleyenler yanılıyorlar. Onun uyuduğu filan yok, uyuyan bizleriz. Yazı çok sıcak kışı da çok soğuk buluyoruz. Sonbaharı kış korkusuyla geçiriyoruz. Doğa uyur mu? Uyanıkların uydurması bu. Kır edebiyatı yapmak istemiyorum ama çiçeklerin, böceklerin telaşını izlemek bile başlı başına bir sevinç. Berlin’e bahar iyi niyetle yaklaştı. Canım bir köprü altından seni öpmek istiyor. Uzmanlar doğadaki bu ani değişimin insanların umutlarını ve yaşama bağlılığını artırdığını söylüyorlarmış. Ona bir diyeceğim yok da insanoğlunun şansızlığının kış uykusuna yatmak olduğu savına katılmıyorum. Neymiş, eğer kış uykusuna yatabilseymişiz, sevmeyi hiç unutmazmışız. Doğru dürüst sevmeyi bilseydik, kış uykuyla geçirerek zaman yitirir miydik? Önümüzdeki kışı uykuyla ölüm arasında bir bölgede geçireceğimi bilsem, böyle düşünür müydüm? Akıl işte.
Sayfa 222 - Güldünya Yayınları
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.