Sonsuz sevilme ve değerli olma arzusu, varoluşun özüne işlemiş, adeta varoluşun kendisi olmuştu. Sorun bunu istemek değil, yanlış yerde aramaktı. Yaratıcının verdiği sonsuz değere dudak büküp de mutlak sevilme ve değerli olma ihtiyacının karşılığını insanlarda bulma çabasına giren kişi, kaçınılmaz olarak hayatını cehenneme çevirir. Ve işte kâbus bu yolda harcanan çabada başlar. İşte o an insan, mükemmel olduğuna ve olması gerektiğine inandırır kendini. Hatalarını kabul etmek istemez. Kendine biçtiği bu mükemmellik kisvesini başkalarının da onaylamasını ister; beklediği ilgiyi ve sevgiyi göremeyince hırçınlaşır. Sürekli savunma halinde yaşamaya başlar. Alınganlaşır. Eleştiriye tahammül edemez hale gelir. İnsanlara öfke beslemeye başlar. Mutlak acziyetiyle yüzleşince kendisiyle de arası açılır. Bunlar insanın kendi içinde kurduğu cehennemin odunlarıdır. Odunlar biriktikçe birikir ve sonunda alev alır. İçini kavuran acı ruhunu sarınca da, "Beni niye yarattın?" diyerek öfkesini Yaratıcıya yöneltir.
·
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.