İnsanlık hali, karmaşık duygular ve sürekli değişen ruh halleriyle doludur. Zaman zaman her birimiz, yalnızlık ve izolasyonun soğuk duvarlarını hissederiz. Bu anlarda, dünyanın geri kalanından ayrı ve anlaşılmaz hissedebiliriz. Ancak, acıyı ve sevinci paylaşan, yaşamın iniş çıkışlarını birlikte deneyimleyen insanlar olduğunu bilmek, bu duvarları yıkmanın bir yolu olabilir.
Her birimiz mükemmel olsaydık, belki de birbirimize hiç ihtiyacımız olmazdı. Her sorun kendi başımıza çözülebilir, her ihtiyaç kendiliğinden karşılanabilirdi. Ama gerçek şu ki, mükemmellikten uzak, kusurlar ve eksikliklerle doluyuz. Ve belki de bu kusurlarımız, bizleri daha insan yapıyor, daha yakınlaştırıyor.
Başkalarının da benzer zorluklarla mücadele ettiğini, benzer duyguları hissettiğini bilmek, yalnızlığımızı hafifletir. Bu ortaklık duygusu, umudun bir kıvılcımını ateşleyebilir ve yalnızlık duvarlarını yıkabilir. Başkalarıyla bağlantı kurarak, onların hikayelerini dinleyerek ve kendi deneyimlerimizi paylaşarak, yalnız olmadığımızı, tek başımıza mücadele etmediğimizi anlarız.
Bu, insan olmanın temel bir parçasıdır: paylaşmak, anlamak ve anlaşılmak. Ve bu paylaşımın gücü, yalnızlık hissini, dayanışma ve anlayışla dolu bir topluluğa dönüştürebilir. Hepimiz, hayatın zorlukları karşısında kırılgan ve eksik hissedebiliriz; ancak aynı zamanda, bu ortak deneyimler bizi birleştirir ve birbirimize olan ihtiyacımızı hatırlatır.
Huzursuz
acıktım
uykum var 😂
Her an ölecekmişim gibi😣
Herkes hayata bir yerinden tutunmuş da bir bana yer kalmamış gibi. Herkes yolunu bulmuş da bir bana yol kalmamış gibi.
Bir bebeğin her uyandığında etrafına bakıp nerde olduğuna yanında kimlerin olduğuna bakıp kendini ona göre güvenli hissetmesiyle bizim benzer durumları yaşayıp kendimizi güvenli hissetmediğimiz bir haldeyiz.
Bana havanda su dövüyoruz gibimee geliyor ama... İnşallah yanılıyorumdur Hocam 😄
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.