Yazarımız, eserin konusunu Robert Greene’in 1588’de basılan ‘Pandosto’ yapıtından almıştır. Hatta eserdeki çoğu karakterin ismi bile aynıdır. Pandosto’da olmayan, bu yapıtın son sahnesinde yer alan heykelin canlanması ve iki karakterin buluşma sahnesinin de 17.yüzyıl temsillerinde ahlaki bulunmayıp sansürlendiğini öğreniyoruz. 18,19 ve 20.yüzyıllarda gelişme göstererek sahneye konmuştur. Dramatik sahneler arasında komik sahneler serpiştirilmiş bu oyun, o dönemde romans olarak değerlendirilmiştir. Zamandaki sıçramalar ve kırsal mekândaki pastoral yapı, oyunu masalsı bir yapıya bürümüştür. Eserin kaleme alındığı dönemin tarihsel yapısı incelenecek olursa mutlak monarşinin etkili olduğu kral I.James siyasetine denk gelinir. Shakespeare’in bulunduğu topluluk Kral’ın himayesinde olduğundan eserindeki ana karakterlerinden biri olan Kral Leontes’i de parlamentodan geçirdiği bir yasayla parlamentonun kontrolü dışında özerk hareket edebileceği mutlak lider konumuna getirir. I.James de kralın mutlak otoritesini yansıtan bu oyunu, döneminde defalarca sahneletmiştir. …SPOİLER… Oyun tamamıyla şiddetli kıskançlık ve kuruntunun etkisiyle oluşan akıl almaz iftiralar üzerine kurulu. Oyunu oluşturan ana olaya daha 1.perde 1.sahnede başlangıç yapılır. Sicilya kralı Leontes’in küçük yaşlardan beri can ciğer dostu Bohemya kralı Polixenes’in evlerine misafir gelmesi ve gideceği anlaşıldığında karısı Hermione’nin bu can ciğer dostu masumane ikna çabasının kralımız tarafından gereksiz abartılı bulunmasıyla olaylar gelişmeye başlar. Bu kuruntu ilerleyen perde ve sahnelerinde öyle bir hâl almaya başlıyor ki karakteri boğazlayasım geldi. 3.perdede Hermione’nin yargılanma süreci olur. Bu süreç öncesinde kralın iki sadık adamı bu olayla ilgili Apollon’un kehanetini öğrenmek için yola koyulmuşlardır. Yargılama sonuna yetişerek kehaneti okurlar. Kehanetin tüm gerçeği ortaya dökmesine rağmen kral hâlâ kuruntusuna devam etmektedir ta ki tek vârisi olan prensinin ölümüyle Tanrıların onu cezalandırdığını düşününe kadar. Hermione’de bu ölüme dayanamayıp can verir. - kralı cezalandırmak adına öyle gösterilir. - Bunun üzerine ve Antigonus’un karısı Paulina yine sözlerini esirgemeden ağır bir şekilde kralı suçlar ve kralın duyduğu pişmanlığı katlar. Antigonus da bu sırada kral ve kraliçenin oğlunu ıssız bir adada yalnızlığa terk etmeye götürmektedir. Çünkü kral çocuğun, dostu Polixenes’ten peydahlandığına ciddi şekilde inanmaktadır. Perdita isminin konduğu bu güzel kız çocuğu yaşlı bir çoban tarafından bulunurken Antigonus’ta bir ayı tarafından parçalanmaktadır. Oyunun en uzun soluklu yeri olan 4.perdede on altı yıl sonrasına gidilir ve kralın kayıp kızı - sonradan Yaşlı Çoban’ın kızı - Perdita ve Bohemya kralının oğlu Florizel büyüyüp serpilir ve birbirlerine aşık olurlar. Bu perdede olaylar onların etrafında gelişir. Bohemya Kralı Polixenes, kendisini gizleyerek sadık adamı Camillo’yu da yanına alarak olayları gözlemlemeye köye gelir. Her şeyden emin olduktan sonra gerçek kimliğini ortaya çıkararak bu evliliğin olanaksız olduğunu dile getirir. Çare Camillo’dan gelir ve onların kaçarak Sicilya kralı Leontes’e sığınmalarını ister. Can dostu kardeşine ve eşine ihanet ettiğini düşündüğünden vicdanını temize çıkartmak adına onları sarayında kabul edeceklerine herkes emindir. Son perdede tüm düğümler çözülür. Çözülen düğümlerin en can alıcı kısmı olan Perdita’nın babasıyla yüzleştiği sahnenin bir bey tarafından alelacele anlatılması, okuyucunun tam olarak duyguya girmesini engelliyor. Araştırdığım kadarıyla birkaç sahnelemede de bu kavuşmaya yer verilmemiş. Büyük bir eksi olduğu görüşündeyim. En son çözülen düğüm olan Hermione’nin heykeline bakmaya giden tüm baş oyuncuların heykelin canlanmasıyla yaşadığı şaşkınlıkların olduğu son bölüm de bir hayli etkileyiciydi. Perdita’nın doğumundan sonra başvurdukları kehanetle bir gün kızına kavuşacağına inanan anne kendini ölümden esirger ve kehanet gerçekleşince de yaşadığını sevdiklerine duyurur. Leontes’in pişmanlıklarını dile getirişi son sayfalarda son raddeye ulaşır. Kardeşi gibi gördüğü kral Polixenes ile eşi Hermione’ye son kısımda söylediği ikinizden de bağışlanmayı diliyorum ve oğlunuzla kızımızı nikâhlamış bulunuyorum diyerek oyunu sonlandırır. Etkileyici bir final!

Kış MasalıWilliam Shakespeare · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 20212,186 okunma

·

29 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.