İnsan insan değilken yalnızlık da yalnızlık değildir bir kere
"Sevme korkusu öyle kötürüm etti ki herkesi, yalnızlıktan bunalan insan, dönüp yine kendi yalnızlığına sığınıyor."
Hislerin gerçekliğini yaşamayı seviyorum.
Yaşarken gerçeklik duygusunu tatmadan ölüp gidince ne anlamı olacak ki?
Kitaplardaki imkansızlıklar, saçma sapan sevgilerden daha imrenilesi gelirdi hep. Ve okurken "Bir gün seversem ben de öyle seveceğim. Sadece yüreğim sevdiği için ve de sevmek istediğim için."
Karşımdaki beni ne kadar severse o kadar seveceğim, ayrılırsak acı çekerim o yüzden çok sevmeyeyim, yakışıklı ve sempatik olmazsa sevmem, bana çok rahat bir yaşantı sunmazsa olmaz. Cidden olmaz, bunlar sevginin kalitesini, güzelliğini ve anlamını yitiriyor. Koşullu sevgilerin ömrü yok, derinliği yok. Niye bunları tercih ediyorlar anlamıyorum ama insan, yalnız kalınca değil bunları (!) hayatına alınca ya da hayatlarında olunca aslında yalnız kalıyor. Çoklu yalnızlık daha zor, vakit kaybı ve daha anlamsız.
Ki insanın çoğu zaman kendi gibisi yok. Kendimle eğlenebilip harika vakitler geçirirken onlarla bunu yapamıyorum. Çok sıkıcı ve yerinde sayan insanları çıkar doğrultusunda bile kabul etmiyorum. Karaktersizliği bir kenara bırakalım, gereken şeyleri kendime sağlıyorum, kendimden çok ne katabilecek ki bana? Kendime ayırdığım vakitleri paylaşacağım kişi/kişiler buna layık olmalı. Öbür türlüsü 1 kişi olsa bile kalabalığın boğuculuğunu veriyor, dayanamıyorum. İnsanların yüzlerine çoğu zaman, genel anlamda insanlardan nefret ettiğimi söylerim. Aslında nefret etmiyorum, ilgilenmiyorum sadece ama aşırı ve net olunca daha iyi oluyor. Bir de nefret olunca kötülüğü de içine atıyorlar. Asla böyle bir amacım yok ama ara sıra basit zihniyette oluşları işime yarıyor. Kendilerini zahmet ettirmeden gözümün önünden alıyorlar...
·
36 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.