Sancılı bir akşam üstüydü, sıkışan ruhuma dar geliyordu dünya. Acemi terzi çırağı gibi tadilata başlamıştım bir kere, kenarından köşesinden kesip, biçip adam ederim sanıyordum, öyle de oldu. Ufak tefek detayları görmezsek, sonunda toz bezi de olsa büyük bir kısmı, onarılan gurur ve eğilip bükülmeyen o dik duruş fazlasıyla yeterdi bana.
İşte bu, her kaybedişe değer.
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.