Başımı her kaldırdığımda gördüğüm şeyin şemsiyemin karanlığı olması,hayatımın fragmanını izlemek gibiydi.Karanlık olan her şey hayatıma benziyordu.Şemsiyenin siyah tonu bana kendimi gösteriyordu sanki.İçinde bulunduğumuz bu enkaz,bizi karartan bu şemsiyeler,içimdeki boşluk,zamanımın durduğu hissi,hepsi öylesine tanıdıktı ki sanki zaten hayatım boyunca verdiğim mücadelenin devamını yaşıyordum.
Sank çark dönmüyordu,dişliler birbirine değip akmıyordu,akrep ve yelkovan birbirini takip etmiyordu,zaman ilerlemiyordu,hayat durmuştu.Sanki hayat yolumdaki taşlar hep pürüzlüydü,her şey ben ilerlerken canımı yakmak üzerine kurgulanmıştı,üzerinden geçtiğim yollar beni yaralıyordu,bana giden yollar hep kapalıydı.Hayatım bana bunu neden yapıyordu?
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.