Konuşmaya yalnızca hayatta kaygıları olanlar ihtiyaç duyar. Kaygılar, çürük topraktan çıkan zehirli bir mantar misali dili mayaladığı zaman, kelimeler ağızdan dökülmeye başlar. Mutluluğu ifade eden sözcükler de yok değil elbette, ancak bunların ardında sıklıkla bir sahtelik hissedilmiyor mu? İnsanlar en mutlu anlarında bile içten içe huzursuzluk duyarlar. Bu yüzden de insan dilleri kaprislidir. Konuşmak bir ustalık ve kurnazlık ister. Huzursuzluğun olmadığı yerde ise böyle bir iğrenç bir yola başvurmaya gerek yoktur.
·
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.