Papa'nın Stratejisi
Teolojik tutkularla parçalanmış Bizans dünyasında yeni bir sapkınlık, İkonoklazm ortaya çıktı. İmparator III. Leo bunu başlatmakla kalmadı (726), Roma'yı da buna zorlamaya çalıştı. Bu kadarı artık çok fazlaydı. Papa kendisinden, Konstantinopolis veya Antakya Patrikleri gibi itaatkâr olmasını bekleyen bir efendinin iradesine boyun eğmeyi reddetti. II. Gregorius (715- 731) sadece tehditler savurmakla kaldı. Eğer kopuş o anda ve orada gerçekleşmediyse, bunun tek nedeni imparatorluk geleneğinin hâlâ çok güçlü olması ve papanın nihai bir adım atmakta tereddüt etmesiydi. Ayrıca imparatorla bağları tamamen koparmak, sonu bilinmez bir yola girmek ve Kilise'yi çok büyük tehlikelere maruz bırakabilecek bir misillemenin riskini almak demekti. Papanın, nihai bir işe kalkışmadan, imparatorun huzurunda sadece eşit değil, üstün bir tavır takınmadan, sapkın Doğu'dan kopmadan ve Batı'da evrensel bir Hristiyanlığın temellerini kurmadan, eski dünya anlayışıyla Romalı olmayı bırakıp Katolik olmadan, ruhani gücü otokratik yönetimin dayattığı prangalardan kurtarmadan önce güçlü ve sadık bir koruyucu bulması gerekecekti. Zamanın Avrupa'sında kim böyle bir rolü üstlenebilirdi ki? Bunu yapacak tek bir adam vardı; tacı meşru bir şekilde kendisine iletebilecek bir müttefik arayan Merovenj krallarının saray nâzırı.
Sayfa 44 - SELENGE YAYINCILIK, NO 212, TARİH SERİSİ 166, MAYIS 2022, 1. BASKI, ÖZGÜN ADI Historie de I'Europe Des invasions au XVIe siécle, ÇEVİREN SİNAN AKBAYTÜRKKitabı okuyor
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.