Şimdiye dek gördüğüm her şeyi arkamdan sürüklüyor olabilir miyim? Onca manzaranın, kitabın, dehşetin, yüceliğin zavallı bir beyinde toplanmış olabileceğini düşününce korkuyorum. Onların bana gerçeklikler* olarak aktarıldıkları, beni çökerttikleri izlenimine kapılıyorum. Belki de bu yüzden, kimi zaman her şeyi unutmak isteyecek kadar bunaldığımı duyumsuyorum. (...) Dolayısıyla, kimilerinin yalnızca unutmak için -bayağılıktan sanata dek- herhangi bir şeye başvurmasında şaşılacak ne var?