Kar yağıyordu.
Uzun uzun seyrettik birbirimizi.
Onun portakalları vardı, benim kederlerim.
O bana, hayatın aslında ne kadar şaşırtıcı ve ne kadar güzel olduğunu söylüyordu.
Ben ona hiçbir şey söyleyemiyordum.
Ne söyleyebilirdim ki... Onun neşeli bir sürgün gibi yaşadığı bu hayattan utandığımdan başka.
Karanlıkta Sabah Kuşları
·
80 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.