Ayrılık dediğin dolapta çürüyüp gitmiş bir domatesi çöpe atmak gibi bir şey mi? Boş şişeleri kapıcı Osman Bey alsın diye kapının önüne koyuvermek mi? Bir insanı geride bıraktığında, sırf onu mu bırakıyorsun geride? Onunla dahil olduğun dünyayı " Artık miadını doldurdu" deyip kırmızı bir tuşa basıp havaya uçurmak ve başka bir gezene taşınmak diye bir şey var mı ? Hayatlarında hiç yalnız kalmış kalmamış kadınlar beni anlar mı peki? İşe yaramaz da olsa o gidince hayatın ne biçim tenhalaşacağını, kız arkadaşlarının aile ajandalarının doluluğu içinde sana bir pazar günlerini ayırma ihtimalinin yılda en fazla üç, bilemedin dört olduğunu kimse bilmiyor mu? Bu kadınlar hiç duymuşlar mı eşyanın sesini " Evde bir nefes olsa keşke" diye iç geçirdikleri tenha bir pazar gecesinde? Sırf o nefes sesinin hatırına, insan nelere katlanır, bilirler mi? Hayatlarında hep doğru ata oynamış kadınlar için her şey ne kokau. Benim gibi daha ilk uüz metrede kaybedeceği gayet aşikâr, düz yolda bile yürümesini bilmeyen atlara düşkün biri için hayat çok farklı bir yer.
Sayfa 78
·
47 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.