Atları Bağlayın Geceyi Burada Geçireceğiz

Merhabalar Atları Bağlayınca Geceyi Burada Geçireceğiz yazarın diğer eserleri gibi öykü türünde yazılmış.Yazarın diline gelecek olursam diğer eserlerine göre daha çok devrik cümleler kullanılmış.Devrik cümleler eserde yerinde kullanılınca edebi ve etkileyici bir metin yapar ancak bu eserde böyle bir durum söz konusu değildi.Evet diğer eserlerinde olduğu gibi bu eserinde de altını çizdiğim baya cümle oldu ancak yazar bu eserinde hem tekrarlara düşmüş hemde edebi olarak zayıf kalmış.Öykülerde anlatıcılar gözünden yaşanmıştır.140 sayfa ve 25 öyküden oluşan bir eserdir.Diğer öykülere göre sadece biraz Arif öyküsünü beğendim.Melisa Kesmez’in öykülerini okurken Emrah Serbest tadı alıyorum.Bu eseri dil olarak akıcı ancak edebi olarak zayıf.
Keyifli Okumalar Dilerim

Bir kadın hikâyeleri resitali seyrettim kitabı okurken. Aslında giriş cümlesi şöyle de olabilirdi; Bir kadının hikâye resitalini seyrettim kitabı okurken. Kitabı yazanın bir kadın olmasından öte, hemen hemen ortak bir çizgisi olan kadın karakterlere sahip hikâyeleri içermesinden dolayı, hikâyelerin tamamını bir kadınla özdeşleştirmek mümkün.

Melisa Kesmez’in ilk eseri olan hikâye kitabı “Atları Bağlayın Geceyi Burada Geçireceğiz”den aklımda kalan ilk soru şu oldu; Kitabın ismi neden bu? Çünkü kitapta bu isimde bir öykü yok. Zannedersem, Melisa Kesmez, bir gecelik bir soluklanmaya eşlik edecek bir kitap olacağına işaret etmiş bu isimle.

130 sayfa ve 25 öyküden oluşan kitap, bir solukta olmasa bile, bir gecelik soluklanmada, bir iki duble rakı, birkaç sigara, birkaç damla gözyaşı ile Ahmet Kaya, Sezen Aksu, Zeki Müren ve Müslüm Gürses şarkıları eşliğinde okunabilecek bir kitap. Ben kitabı bir gecede bitirmedim. Beğendiğim kitapları sindirerek okuyabilmek için uzatmaya çalışıyorum. Bu şekilde okumanın bir faydası var mı bilmiyorum ama okuduğu kitapları çabuk unutan birisi olarak, bu hüzünlü hikâyelerin beni erken terk etmesini istemedim. Merak ediyorsanız, hikâyelerde geçen şarkıları, o hikâyeleri okurken özellikle dinledim.

Nerede okuduğumu hatırlamıyorum ama ünlü bir yazarımız bir söyleşisinde –Murathan Mungan olabilir- kısa öykü yazmanın en zor yazım tarzlarından birisi olduğunu dile getirmişti. Melisa Kesmez, bu zorluğu kolaya çeviren bir tarzla kaleme almış öykülerini. Öyküleri genel olarak derleyecek olursak, yazar tüm öyküleri karakterlerin gözünden aktarmış. 25 Hikâyenin 22’sinde esas karakter kız çocuğu, ergen kadın ya da yetişkin kadın. 2 karakterin cinsiyeti belirgin değil ama kadın olduğu hissediliyor. Bir karakterin ise erkek olduğundan neredeyse eminim. Görüldüğü üzere birkaç küçük istisna dışında, kitap bir kadın öyküleri kitabı.

Kadın derken, şehirli, orta sınıf, marjinal, kaybeden, derdi olan ve bu derdi kendi ile sınırlı olmayan kadınları kast ediyorum. Hikâyelerin birçoğunda boşanmış veya erken yaşta ölmüş anne-babası olan, yine kendisi boşanmış, ayrılmış ya da ilişkisi iyi gitmeyen ana karakter mevcut.

Hikâyelerin ortak bileşeni hüzün. Hikâyelerde bir Türk melodramı havası da yok değil ama bu hava hikâyeleri o kadar bizden yapıyor ki. Bu hikâyeler içinde beni en çok etkileyen, kitabın ilk hikâyesi olan “Balık kraker” oldu. Annesi ile babası ayrılmış iki çocuğun –ki kahramanımız iki çocuktan abla olanı- annesi ile birlikte ayrıldıkları eve, babalarını görmek için yaptıkları kısa ziyareti içeriyor. Hikâyelerin ana gövdesini içeren hüznün aralarına serpiştirilmiş mizah kırıntıları, hikâyeleri daha bir samimi, içten ve bizden hale getiriyor.

Hikâyeler kadın ana karakterler kadar güçlü kadın yan karakterler de içeriyor. Özellikle anneler, halalar, anneanneler. Bu karakterler, bazen hikâyede bir gölge olarak var olsalar da, ağırlıkları kendisini fazlası ile hissettiriyor. Örneğin “Kıpırtısız” isimli hikâyede, kızı tarafından evden kovulan annenin hikâyede yer aldığı sahne çok dar. Sadece apartman merdivenlerinde adımlarını ve sonra sokakta pencereden seyredilen kayboluşunu seyrediyoruz. Ama hikâyenin içine öyle bir yerleşiyor ki, hikâyenin karakteri bile onun gölgesinde kalıyor.

Hikâyeleri çekici yapan, kısa ama derin senaryoları değil sadece. Bu kadar kısa hikâyelerde, hayatın detayına giren cümleler, tespitler ve gözlemler okuyanı şaşırtıyor. Taşınmak için toplanan bir evin ortasındaki kolilerin üzerinde gezinen kedi, kadını terk edilmiş evdeki kornişten kopan perde, içinde yapma bir çiçek olan plastik çakmak, kocayı kızdıran lavabonun içindeki domates kabukları, vitrinin içindeki kolonya şişesi, bıçak ucuna saplanıp ikram edilen elmalar, hikâyelerin içine sızmış ama bir kadına ait olduğu aşikâr kadın gözlemleri.

Hikâyelerin oturduğu toplumsal zemin, Türkiye’nin muhafazakar ve giderek muhafazakarlaşan yapısına uyumsuz. Ama bu Türkiye’de böyle bir toplumsal dokunun olmadığını göstermez. Bu nedenle, bazı eleştirilerde gözlemlediğim “uçuk hikâyeler” tanımını, açıkçası bu kitap için uygun bulmuyorum. Metropol hikâyeleri olduğunu kabul etmek mümkün ama hikâyelerin içine, özellikle yan karakterlerle giren taşra öğeleri de mevcut. “Halam” hikâyesindeki hala, “Sevgili Müslüm Baba”daki baba, “Ceyda’nın Dizleri”ndeki Memet, “Sarı Elmalar”daki baba, “Anneannemin Takma Dişleri”ndeki anneanne taşra rüzgârlarını taşıyorlar hikayeye.

Ama elbette tüm bunlara karşın, kaderlerini elinde tutmaya çalışan, hayatın dişlileri içinde yer alan ve doğal olarak o dişliler tarafından ezilen özgür ruhlu ama ruhları yaralı kadınlar hâkim hikâyelerde. Bu özgürlüğe içki, özellikle rakı içmek de dâhil.
Hayatımda bu kadar anason kokusu hissi veren bir kitap hatırlamıyorum. Öykülerde sık sık yer alan rakı, kitaba fazlası ile sinmiş. Ve o koku hikâyeleri daha da bir bizden ve hüzünlü yapmış.

“Atları Bağlayın Geceyi Burada Geçireceğiz” çok severek ve etkilenerek okuduğum bir kitap oldu. Kısa öykü tarzında Türk hikâyeciliğine ciddi katkı suna bir eser olduğunu düşünüyorum.

Boşaltın, kapatıyoruz… Erkek istemez; bir yetmişlik rakı, az da peynir çözer işimizi.

Tuhaf bir kitap, yazar demek istediklerini, içinde biriktirdiklerini adeta okuruna kusmuş. Hiçbir halden hoşnut değil hikâyelerinde, hep bir şeylerden dert yanmış, rakıdan teselli bulmuş ve erkeklerden soyutlanmış. Bütün hikâyeleri kadın ağzından dökülmüş kelimelere…

Ergen edebiyatından hallice…

Yazarı hiç tanımadığım halde; okuduğum hikâyelere istinaden kendisinin bir feminist olduğuna ikna oldum. Hiçbir şeyden tatmin olmayan bir Türk kadını… Her dem erkeklerden zokayı yutmuş ve kendini aydın sanan bir kimliğe bürünmüş… Çok itici geldi bana… Bir kadın rakı içiyorsa yalnızdır, keza yazarda öyle sanırım. Aşırı derece de kasvetli, karın ağrısı çeken hikâyeler.

Halı yanığı…

Çok değişik fantezileri olduğunu da düşünmeden edemedim. Hikâyelerde bir cinsellik havası, etik olmayan beraberlikler, eylem, gezi tarzı söylevler vardı. Hoşnut bırakmadı bunlar. Ayrıca “dizlerdeki halı yanığı” ise nasıl bir fantezinin ürünüdür aşırı derece de merak ettim. Yazarın çok iyi bir gözlemci olduğuna karar verdim.

Kitap 25 tane hikâyeden oluşuyor. Sadece “Arif” adlı hikâyeyi beğendim diğerleri benim için sonlandırılmamış hikâyeler olarak kaldı. Yazarın cümleleri hikâyelere nazaran güzel ve manalı, cümlelerini beğendim.

Sözün özü; okunulabilinir ama tavsiye edeceğimi sanmıyorum.

Sevgi ile kalın.

Okuyanların beğenmesi üzerine alıp okuduğum bir kitaptı ama benim için biraz hayal kırıklığı oldu...Hikayeler havada kalmış düşüncesi oldu bende.Sanırım daha edebi bir dil bekliyordum kitapta.Üstelik yazarın Bazen Bahar kitabıyla birlikte almıştım.Umarım Bazen Bahar kitabı da Atları Bağlayın Geceyi Burada Geçireceğiz gibi vasat olmaz benim için...Kısacası okumasam bir şey kaybetmeyeceğim bir kitaptı.

Genel olarak kitap hakkında yazılan yorumlara şöyle bir baktım. "Öyküler havada kalmış, tamamlanmamış" benzeri yorumlar çoğunlukta. Fakat hangi birimizin öyküsü tam ki. Zaten kadın eksikliklerden yola çıkarak duygu aktarımı yapmış. Ve gayet de başarılı olmuş bence. Öykülerde önemli olan hissiyattır. Anlatırken benliğimizde yol açtığı depreşimlerdir. Bir filmde bile olaylar anlatılırken filme odaklanmadan sonunu merak eden beyincikleriz. Bazen bir son göremeyince de film çok güzeldi ama sonu... Asıl heyecanı orda işte sonu yoksa biraz beyni çalıştırıp sen tamamlayacaksın. Ve hissi depreşimin
seni düşündürecek. Her şeyi yazardan, yönetmenden bekleme arkadaşım. Azıcık beyin egzersizi, sinerji sen yarat.

Yoksa insanlık bknz. #34955896 eleştirirken yolunu şaşırıyor.

Ergen edebiyatı ya da feminist zihniyet diye nitelendirip hatta ve hatta daha da ileriye gidip doyumsuz, Türk kadını gibi yorumlayan arkadaşlar gördüm. Aklıma şu hikaye geldi. Okuyun valla bak hem sonu var hem de sürpriz sonlu. :)

Usta bir ressamın öğrencisi eğitimini tamamlamış. Büyük usta, öğrencisini uğurlamış. Çırağına ” Yaptığın son resmi, şehrin en kalabalık meydanına koyar mısın?” demiş.
“Resmin yanına bir de kırmızı kalem bırak. İnsanlara, resmin beğenmedikleri yerlerine bir çarpı koymalarını rica eden bir yazı iliştirmeyi de unutma” diye ilave etmiş.
Öğrenci, birkaç gün sonra resme bakmaya gitmiş. Resmin çarpılar içinde olduğunu görmüş. Üzüntüyle ustasının yanına dönmüş. Usta ressam, üzülmeden yeniden resme devam etmesini tavsiye etmiş.
Öğrenci resmi yeniden yapmış.Usta, yine resmi şehrin en kalabalık meydanına bırakmasını istemiş.
Fakat bu kez yanına bir palet dolusu çeşitli renklerde boya ile birkaç fırça koymasını söylemiş.
Yanına da, insanlardan beğenmedikleri yerleri düzeltmesini rica eden bir yazı bırakmasını önermiş. Öğrenci denileni yapmış. Birkaç gün sonra bakmış ki, resmine hiç dokunulmamış. Sevinçle ustasına koşmuş.
Usta ressam şöyle demiş:
“İlkinde, insanlara fırsat verildiğinde ne kadar acımasız bir eleştiri sağanağı ile karşılaşılabileceğini gördün. Hayatında resim yapmamış insanlar dahi gelip senin resmini karaladı.
İkincisinde, onlardan müspet,yapıcı,olumlu olmalarını istedin. Yapıcı olmak eğitim gerektirir. Hiç kimse bilmediği bir konuyu düzeltmeye cesaret edemedi.”

Ben de diyorum ki, bir OKUR!? olarak hedef kitleye Türk kadınlarını koyacak kadar alçak bir zihniyete sahipse, cesur olsun da kendi mentaliteleri dışında -çünkü görüyoruz ki ağır eleştiri yaparken ağzınızı düzeltmeden boş konuşuluyor, dünyaya mevcudiyeti harici bir eser bıraksın. Ve sussun.

Geçenlerde bir sitede genç yerli hikayeciler ve kitaplarıyla alakalı bi yazı görmüştüm. Neden kendi hikayecilerimize şans vermiyoruz, neden genç kesimi okumuyoruz vesaire temalı bir yazıydı. Orda adı geçen bir kitaptı 'Atları bağlayın geceyi burada geçireceğiz'
Kitabın da kadınlara dair olduğunu görünce atlayıvermiştim. Ama bikac hikayesini okuduktan sonra, neden genç hikayeciler okunmuyor, neden yıllardır aynı yazarları tartışıyoruz anlamış oldum. Yavan bir anlatım, hemen herkesin yaşatıp kaleme alabileceği tarzda bi sürü kadın tiplemesi. Adının özgün oluşu kadar içerik özgün değil malesef. Bundan dolayı eski hikayecilerde hayat vardır demek durumundayız, iyi okumalar.

Kısa hikayelerden oluşan çerezlik bir kitap, bazı kelimeleri çok kullandığındığını fark etmeden edemedim. Birde sigara ve rakıya çok düşkün sanırım kendisi hemen hemen bütün hikayelerde yer vermiş. Okumasanız da bir şey farketmez yani.

Bana göre her kitap her yerde okunmaz. Bazı kitapları okumak için ekstra çaba sarfettiğim, ışığından, çayına, müziğine kadar özen gösterdiğim, "hah şimdi tam sırası" diye okumaya başladığım kitaplar oldu. Bu kitap öyle bir kitap değil, evet. İş yerinde öğle molasında, ders arasında, plajda güneşlenirken, otogarda otobüs beklerken okuyabileceğiniz türden bir kitap. Karşılaşmadığımız ya da karşılaşmayacağımız hayatlar değil anlattıkları. Oldukça naif bir gözlem yeteneğine sahip. Laf kalabalığı yapmadığı öykülerinde, bir düğünde masanın üçüncüsü olarak konumlandırmak istiyorsanız kendinizi, bu kitaba şans verin.

Hikayelerde kendimle özdeşleştirdiğim tek bir karakter bile olmadı. Ama okurken bu beni hikayelerden uzaklaştırmadı. Çünkü birçok hikayenin bir sonunun olmaması ya da bir fikir belirmemesine rağmen hayatın içinden yakalanan detaylar beni kitaba bağladı. Çoğunlukla kadın karakterlerin hayatındaki o bir anlık, ya da bir ömür boyu taşıdığı acıları, pişmanlıkları birçok gözün göremediği yerlerden anlatmıştı. Sevdim ya da sevemedim diyemiyorum hikayeleri ama yazarın ince detayları seven, değişik bir bakış açısı olduğunu yeterince iyi hissettirdi hikayeler.


https://www.instagram.com/...?igshid=wa17whh619yk

Yarım kalmışlıklar ve hayatın sillesini yemişlikler barındıran,bol rakı ve efkar kokan,bazen Istanbul'da bazen Ankara'da geçen 25 öykü içeren bir kitap. Yazarın dilini sevdim kitapta biraz Emrah Serbes'in Erken Kaybedenler havası vardı. Belki iki kitapta da kaybedilen ve yarım kalanlar anlatıldığı için böyle sezmiş de olabilirim. Hoş bir tat bırakan çabucak bitiveren bir kitap.

Hikaye seven arkadaşlara kesinlikle tavsiye ederim. Çok gerçekçi bir anlatım dili var olaylar acaba gerçekten yaşandımı diye düşündürüyor.