Başkasının Karısı

Sen ki ; yılların verdiği yorgunlukların, adamın alnında oluşturan kırışıklardan akan terleri bile okuyucuya tabloya bakarmış gibi resmederdin satırlarında.

İlk kez zevk almadım boğdun beni tekrarlayan diyaloglara, kafamın içinde hala "Sizi temenni ederim beyefendiciğim" diyen rakun kürklü adamlar konuşuyor. Bu kitabını pek beğenmedim. Diğerlerinin yanında sönük kaldı sanki.

Hani bir söz vardır ya, ''gülermisin ağlarmısın '' diye. İşte o söz sanki tam da bu kitap için söylenmiş gibi.

Kitapta iki öykü var. Birincisi kitaba adını veren ''Başkasının Karısı'', diğeri nispeten daha kısa olan ''Namuslu Hırsız''.

Başkasının Karısı isimli öyküde Dostoyevski, karısının kendisini aldattığını düşünen bir kocanın gariplikler içindeki ruh halini ve başına gelen traji-komik olayları bize anlatmaktadır. Bu öyküde, sık ve tekrarlanan diyaloglar biraz sıkıcı olsa da , olayların gelişmesindeki nükteli durumlar, yinede keyifle okunmasını sağlıyor.

Diğer öyküde ise isminden de anlaşılacağı gibi, namuslu bir hırsızın hikayesi anlatılıyor. Hırsızın namuslusu olur mu diye sormayın. Çünkü bu sorunun aynısını öyküde yazar da sormuş ve cevabını almış.

Kitabı kısaca tanımlamak gerekirse, ''Dostoyevski'den farklı bir kitap'' diye tanımlamak yanlış bir terim olmaz. . İncelememin başında da yazdığım gibi gülermisin-ağlarmısın çelişkisiyle okunan bu kitabın, özellikle yazarın ilk deneyimlerini merak edenler için uygun bir kitap olduğu düşüncesindeyim.

İnceleme yazmak için kitabın bitmesini beklemiş olsaydım sinirim geçerdi. O yüzden şimdi yazıyorum. Kitabın yarısına gelmiş olabilirim. Gerçekten sinir krizi geçirmenin eşiğindeyim. Bu kitaplardaki bu ezik karakterler gerçekten beni öldürecek. Kişisel olarak ezik olmanın dışında ekstra bir aptallık söz konusu olabilir. Eğer kitaptaki karakterden soğutmak istendiyse yazar bunu başardı. Ne hikmetse elimden de atasım gelmiyor. Bitene kadar sinir krizi geçirip ölmezsem sonuca bağlayacağım....

Eserde İki öykü var, ilk öykü olan “başkasının karısı” nda diyaloglar çok soluk ve tatsız, mizahi yönü ağır bastırmaya çalışılmış ama pek başarılı olduğunu söylenemez. ikinci öykü "Namuslu Hırsız" ilk hikayeye göre daha iyi. Dostoyevski yi ilk defa okuyacak olanlar bu eserinden başlamamalıdır diye düşünüyorum. İyi bir eser olduğu söylenemez. İyi okumalar.

Kitapta iki tane hikaye birlikte yer alıyor; başkasının karısı ve namuslu hırsız. İki hikayede de bol miktarda psikolojik çözümlemeler yapmış yazar. Özellikle ilk hikayede bu durum biraz can sıkıcı bir hale gelmiş durumda. Kısa bir kitap ama çözümlemeler nedeniyle biraz zaman alabiliyor okuması.

Karısından ciddi anlamda şüphelenen bir asilzadenin, araştırmaları ve güya eşini takip etmeleri sırasında düştüğü birbirinden komik durumları anlatan bir hikaye. Dostoyevski'nin bilinen tarzının dışında ama okuduğunuzda da "işte bu Dostoyevski" denilen türde bir kitap.

Ah ben kendimi kıskanç sanırdım oysa ! Bu kitabı okuduktan sonra kıskançlığımı az bile olsa kontrol altında tutabilmeme sevindim. Kıskançlık, kuşku, telaş gibi birçok duyguyu yoğun barındıran bir kocadan bahsediliyor kitapta, hem de fazla yoğun... Okurken başlarında konuşmanın yavaşlığına sinirlendim ama devamı oldukça keyifliydi. Okurken kahkaha atmaktan kendinizi alıkoyamıyorsunuz. Kısacık bir eser, sanırım uzun olsa aynı etkiyi yaratmazdı. Nasıl bittiğini bile anlamıyorsunuz. Hatta bittiğinde eminim devamını düşleyeceksiniz.

kıskançlık gibi kemirici bir tutkunun pençesine düşmüş, varlıklı bir balkon göbeklinin, hastalık boyutlarındaki evhamlarla karısının peşi sıra düştüğü komik hikayeleri anlatan öykü. dostoyevski bize gösteriyor ki, en büyük erdem dürüstlük müdür ? yoksa kıskançlık mıdır ? bunun cevabını vermek okurlara düşüyor.

Allahtan kitabı Araf yayınlarından okumuşum (62 sayfa) yoksa kitabı fırlatır atardım. Sonuna kadar anlatılan ah ah ah , vah vah vah , kıh kıh kıh, beyefendiciğim, aman tanrım, beni bağışlayın. Vallahi sinir krizi geçirdim bitene kadar :D Dostoyevski’ye yakışmamış bu anlatım ya ! Kitabın son beş sayfası güldüm çünkü buraya kadar anlamadım kitabı. son beş sayfada anladım sdgjfhk konu : eşini kıskanıp aldatıldığını düşünen bi kocanın (şaşkoloz bi kişilik) yaşadığı şeyler. Sinir olmak istiyorsanız okuyun :D

Fyodor Mihayloviç Dostoyevski'nin 1848 yılında yayımlanan eseri, Başkasının Karısı. Paranoyak, aşırı kıskanç bir erkeğin, eşinin kendisini aldattığı inancıyla, eşini suçüstü yakalama çalışmaları ve bunun sonuçları anlatılıyor. Kitap, çok kısa olmasına rağmen bolca diyalog barındırıyor. Dostoyevski, bu kısacık eserinde dahi, esere: " Beni Dostoyevski yazdı." dedirtebiliyor. Her zamanki gibi ateşli, heyecanlı karakterler bu kitapta da mevcut.

Dostoyevski, çıtayı göklere çıkardığı için, bu eseri bana yetersiz geldi açıkçası, doyurmadı beni. Tabii ki de eseri çok gençken kaleme alması bundaki en
büyük etken. Ancak sonuçta Dostoyevski'den bir şey eksiltecek değil. Yeryüzünün en büyük yazarı Dostoyevski'dir...

“Başkasının Karısı”, Fyodor Mihayloviç Dostoyevski’nin ‘Kıskançlık’ üzerine kurduğu ve onun, ruhsal çözemlenin ustası olduğunu kanıtlayan uzun öykülerinden biridir. “Başkasının Karısı” öyküsünde İvan Andreyeviç ismindeki kıskanç kocanın, karısını takip etmesi sırasında yaşadığı ilginç ve ilginç olduğu kadar da komik olan olaylar anlatılıyor…

Dostoyevski severim ama bu kitabını sevemedim. Diyaloğu bol, çözümlemesi az bir kitap olmuş, sanırım bundan. Diyaloglar karmaşıktı, bazen bir sayfayı tekrar başa dönerek okudum ki beklemezdim kendimden. Biraz sıkıcı bir kitap. Ama bu da zaten başkasının yorumu. :)