Bu kitabı bitirdikten sonra Benhard’la kurduğum ilişkinin, Calvino’nun Tolstoy’la kurduğu ilişkiye çok benzediğini fark ettim. Şöyle diyordu Calvino: “Tolstoy’u severim, çünkü kimi zaman “hah, şimdi anlıyorum nasıl yaptığını” duygusuna kapılırım, oysa bir şey anladığım yoktur.”
Çoğu gazete kupürünü hatırlatan, bazıları birilerinin günlüğüne yazdıklarından aşırılmış gibi görünen, hele bazıları biri birine fısıldarken havada yakalanıp metne dahil edilmiş dedikodular gibi duran, bir sayfayı aşmayan, bazıları bir-iki cümleden ibaret 104 metin var bu kitapta.
Çok uzun zamandır okuduğum en absürt metinler bunlar. Gerçek olmaması için hiçbir neden yokmuş gibi davranan, gerçeğin sınırlarında vakurla dolaşıp öte tarafa asla geçmeyecekmiş gibi rol kesen, sözde gerçek metinler. Bir anda gerçeğin kaba etine şaplak atıp kaçan, yanağından bir makas alıp fıydıran cinsten..Arsızlar, şımarıklar, acımasızlar.
Ve komik, aşırı komik metinler. Ama gelin görün ki ortada gülünecek bir şey de yok. Karamsar, kötücül, aşık suratlı hikayeler bunlar. Birbirine intihar, cinnet, salgın, yanlış ama çok yanlış anlamalar, cehenneme dönmeler, yanlış yerde gülmeler, vicdan azapları ve düş kırıklıkları ile tutturulmuş hikayeler. Hem müthiş bir ince zeka ürünü hem de deli işi olmayı aynı anda başaran, nefis hikayeler bunlar. Ezcümle, bayıldım.
Bu kitap Bernhard’la tanışma kitabı olmamalı, Bernhard tam bu değil diye okumuştum. Dayanamayıp okudum. Bernhard’la sarhoşken tanışmışım da, ayılınca bir daha tanışacakmışım gibi düşünüyorum o yüzden. Ama yani, keşke ayılmasa mı? .
Sezer Duru çevirisi
# 
Davut Yücel kapak tasarımı
·
607 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.