Artık hiç konuşmuyorum. Soğuk soğuk, ne İskeledekilerin yankesici suratlarını, ne muhafız bottaki askerlerin küplere binişlerini görmemek için, fırtınayı koparan havaya bakıyorum. De bakalım, yumuşacık gaz akımı. Azotunla albümünimizi mayalayıp, oksijeninle içimizdeki kömürleri, yağları ve gene proteinleri yaktığın yeter. Şimdi al bizi götür. Canın nereye isterse. Madem insanlar böylesine bedavaya gaddar... Her zerremizi maddenin öteki zerrelerine karıştır git. Orada hiç değilse, ihanet, soygun ve acı yok. Her şey ne ise o. Toplumu düzeltmek istiyoruz. Son soluğum o yolda işliyor. Elden gelmezse ne yapalım? İş olacağına varır. Her şeyi kestim. Yatağımdan kalktım mı kan ve pıhtıları ardarda çoğalıyor. Ömrüm uzun yatmakla mı sona erecek? Hem niçin?.. Öyle görünüyor ki, bu satırlar... "Vasiyetim" diyemeyeceğim. Kişi mülküm denecek hiçbir şeyim yok. "Trajedim"den başka bırakacak bir şeyim yok. "Trajedim" de hiçbir zaman doğru bildiğimi savunmakta gözümü kırpmayışımdır.
·
47 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.