"Kuşu mutlaka gömmek mi gerekir?" diye sordu Zackarina.
"Hayır" dedi Kumkurdu. "Mutlaka gömmek gerekmez."
Zackarina düşündü, gökyüzüne ve ağaçlara baktı. Her tarafta uçuşup cıvıldayan kuşlar vardı, yaşayan kuşlar.
"Gömmesek de ağaca assak, olmaz mı?" dedi Zackarina. "O zaman yalnız kalmaz.. Karanlıkta da."
"Olur, tabii," dedi Kumkurdu, "ama o kuş karanlığı fark etmez artık. Yani ölmüşken."
''Ya da küçük bir gemi yapsak?" dedi Zackarina. ''Yelkenli bir gemi. Onunla denize bıraksak."
Ardıç kuşunu o küçük yelkenlinin içinde düşündü; mavi, masmavi denizde usul usul salınarak uzaklara gidiyordu. Karanlık bir çukura gömülmekten çok daha iyiydi bu. Ama aklına fırtınalar geldi Zackarina'nın. Ya fırtına
kopar da gemi batarsa!
"O zaman belki boğulur," dedi Zackarina. "Ardıç kuşları yüzme bilmezler herhalde, değil mi?"
"Bilmezler," dedi Kumkurdu. "Özellikle de ölü olanları."
"Tabii ya!" dedi Zackarina. "Çok fena bir şey."
"Boğulmaması mı?" dedi Kumkurdu.
"Hayırrr! Nasıl bir şey istediğini söyleyememesi," dedi Zackarina.
Kumkurdu başını salladı. Ölülerle yaşanan en büyük sorunlardan biri buydu.. Soruları cevapsız bırakırlardı.
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.