... "Aşık oluyoruz, nefret ediyoruz; kusurlarımız, sınıflarımız var. Hem güçlüyüz, hem güçsüz. Ne kadar diretirsek diretelim kendimizi olmak istemediğimiz bir çok şeyin içinde buluyoruz. Bir masanın başında yapayalnız yemek yerken mesela. Yalnızlık kimimiz için çukurken, kimimiz için kıyı. Bazılarımıza boğuluyor gibi hissettiren şeyler, bazılarımıza kurtulmuş hissettiriyor ama bir noktada her birimiz hayatta aynı şeyleri farklı sebeplerle tadıyoruz. Kaybetmeyi tadıyoruz, kazanmayıda. Gözyaşının tadını da biliyoruz, gülümsemenin huzurunu da. Benim saraydakı odamda hissettiklerimi bir başkası yıkık dökük evinin soğuk odasında hissediyor. Yer, zaman, sınıf; hepsi önemsiz... Aynı köklerden geliyoruz, hiç birimiz üzerimizdeki kıyafetler değiliz. Ne kadar kalın giyinirsek giyinelim hepimiz üşümenin tadını biliyoruz.
Her insanın kendini yorgun ve güçsüz hissetdiği noktalar var. Hepimiz o noktalardan geçtik, geçiyor ve daha fazlasından da geçmeyi bekliyoruz. Atlatamayacakmış gibi hissetdiğimiz bir sürü zorlu nokta aslında her birimizin hayat yolunda var. Nasıl ki bazen açken doymayacağımızı sanıyoruz, bazı zor duygular da aynen böyle hissettiriyor. Yollarımız farklı, kusurlarımız farklı, hatalarımız farklı ama köklerimiz aynı. 𝑂 𝑦𝑜𝑙 ℎ𝑒𝑝 𝑎𝑦𝑑𝚤𝑛𝑙𝚤𝑔̆𝑎 𝑐̧𝚤𝑘𝚤𝑦𝑜𝑟 𝑣𝑒 𝑜̈𝑦𝑙𝑒 𝑦𝑎 𝑑𝑎 𝑏𝑜̈𝑦𝑙𝑒, ℎ𝑒𝑟 𝑦𝑜𝑘𝑢𝑠̧ 𝑏𝑖𝑟 𝑔𝑢̈𝑛 𝑏𝑖𝑡𝑖𝑦𝑜𝑟."
·
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.